Het maakbare thuis

Na het mooie verhaaltje van Majd vorige keer, neem ik de pen weer over voor de vertelling van onze avonturen. Weer gewoon in het Nederlands, zodat Noor niet alles voor oma hoeft te vertalen. Wel zo makkelijk.
Het zal misschien wat gek klinken, maar Majd en ik waren een maandje geleden het reizen helemaal beu. Elke dag alle vrijheid hebben om alles te doen wat je wilt, kan best vermoeiend zijn. Elke dag een nieuw restaurant vinden voor je eten, wat in Bolivia een hele taak is als je niet simpelweg rijst met vlees of vlees met rijst wil eten. Elke keer weer je spullen bij elkaar rapen, in je backpack stoppen en op zoek naar een nieuwe droombestemming om een nacht door te brengen, nieuw hostel, nieuw bed, nieuwe mensen.
Klinkt fantastisch, maar ook vermoeiend. Majd en ik hadden behoefte aan wat vastigheid, we hadden de behoefte om wat nuttigs te doen, we hadden behoefte aan een tijdelijk thuis. Dat alles vonden we in Chuchini.
Chuchini is een rehabilitatie centrum voor dieren midden in de jungle in Noord Bolivia. Daarnaast is het een toeristisch centrum dat tours organiseert om de roze amazonedolfijnen te zien, de brulapen te horen en de duizenden muggen te voelen. Dat laatste is eerder een vervelende bijkomstigheid, maar het hoort er nou eenmaal bij als je de jungle wilt ontdekken. Chuchini is een lap land dat wordt bewoond door een Boliviaanse man, Efrem, zijn Zwitserse vrouw, Miriam, hun 3 jarige tweeling en een aantal werknemers. Tijdens ons verblijf van 2,5 week waren wij een soort extra aanhangsels van de Chuchini-familie.
We waren overigens nooit van plan om 2,5 week te blijven. 'Een weekje waarschijnlijk en dan weer door.' Wanneer je echter zo een fijne plek gevonden hebt, zulke lieve mensen, zulke prachtige natuur, dan is het moeilijk te vertrekken. Hoe fijn is het immers om wakker te worden met het geluid van de vogels, apen en andere kleine beestjes in de jungle? En hoe leuk is het dan om vervolgens een kapucijnaapje een cacaovrucht open te zien slaan in de boom naast je bungalow? En hoe cool is het om met een machete een pad te hakken in de jungle (hele kunst overigens) en daar dan de voetafdrukken van tapirs en jaguars te zien? En hoe vertrouwd voor Majd om de ober uit te kunnen hangen tijdens het verblijf van 23 Amerikanen? En hoe leuk om dan die Amerikanen ook te vermaken terwijl je samen het water van het naastliggende meer inspringt? Op dat moment vooral maar niet denkend aan hoe de laguna thuisbasis is voor een paar honderd alligators en kaaimannen. 'Als je genoeg lawaai maakt, blijven ze ver bij je vandaan.' Hmmhmm.. op hoop van zegen dan maar.
En dan na een week hard werken (ja dat deden we tussendoor ook nog) gezellig met Efrem en Miriam de 4x4 Jeep instappen voor een slipperig tochtje richting de dichtstbijzijnde stad om daar diens verjaardag te vieren. (Ja, van de stad ja). Ik wist niet dat Majd zulke losse heupjes had, al swingend en salsa-end vlogen wij de avond door, totdat de zon ons vertelde dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Weer via die slipperige weg die een week eerder nog niet bestond. Chuchini is namelijk in het regenseizoen alleen bereikbaar per boot en in het droogseizoen via de weg. Toen wij er waren was het net de overgang en deze specifieke avond was de eerste keer dit jaar dat ze de weg gingen trotseren. Misschien iets te positief, zo bleek die ochtend dat we terugkwamen van het feest. De auto kwam vast te zitten en er zat niets anders op dan naar huis te lopen. En daar wandel je dan, 7 uur in de ochtend, met een ietwat licht hoofd van de Boliviaanse biertjes en de salsa-tunes nog nadenderend door je lichaam, in het midden van de jungle met mijn losbeheupte Majd en twee schatten van mensen die even echt als familie voelen.
Het was na de tweeënhalve week dan ook even tandenbijten tijdens het afscheid nemen. De prachtige jungle, de magische geluiden in de nacht, het heerlijke eten, de fijne mensen, de rust, we missen Chuchini nu al, ons eigen Boliviaanse thuis.
Maar aan alles komt een eind en bepakt en bezakt trokken Majd en ik weer verder, de diepe jungle achter ons latend en onze ogen gericht op de glooiende heuvels rond Samaipata. Naja, heuvels als je ze vergelijkt met de pieken van de Andes. Vergeleken met onze Hollandse heuvels zijn het gigantische bergen.
Samaipata is een rustig, klein dorpje dat wordt bewoond door 36 nationaliteiten, van Mexicaans tot Japans tot Nederlands. Al die gringos hebben hun eigen invloed op het dorp en Samaipata is dan ook de eerste plek in Bolivia waar organisch, vegetarisch eten ons om de oren vliegt. Waar je kan yoga'en, cursussen in verschillende dansstijlen en retraites kan doen. Waar de ene na de andere ecologische, zelfvoorzienende boerderij uit de grond wordt gestampt. Een lekker hippiedorp dus en dat in een prachtige omgeving waar je dagenlang kan wandelen, watervallen kan bezoeken en noem het maar op. De perfecte locatie om mijn 24e verjaardag te vieren.
Mijn verjaardag was door Majd, Noor en alle lieve mensen thuis een fantastische dag. Majd had als verrassing mountainbikes geregeld en op die tweewielers zoefden we de berg af richting de meest idyllische watervallen. Een klein strandje, prachtige rotsen, helder water en dat alles voor ons twee alleen. Het was de moeite van de terugweg meer dan waard, maar man man, 20 kilometer lang een steile berg beklimmen op je fietsje is wel iets anders dan de bruggetjes over de Amsterdamse grachten. Twee dagen later was de zadelpijn nog steeds niet verdwenen. Na de hele fijne dag samen, heb ik de avond min of meer met allemaal lieve familie en vrienden doorgebracht. Noor had een soort megapuzzel gefabriceerd waarbij ik na het oplossen van een raadsel verhalen, foto's of filmpjes van allemaal lieve mensen van thuis te zien kreeg. Ik heb enorm hard gelachen en zo af en toe een traan gelaten (een klein understatement). Het was die avond bijna alsof ik eventjes weer thuis was.
De echte thuiskomst komt ook steeds dichterbij, nog een week of 4 en we stappen het vliegtuig richting huis al in. Of we daar zin in hebben? Niet echt. Of we daar tegenop zien? Ook niet echt. Voor nu gaan we vooral genieten van de 4 weken die we nog hebben, van de zon, de markten, de grappige Bolivianen, de wonderschone natuur en van de vrijheid. Thuis komt straks wel.