Zweven in de Amazone

Na de boot afgestapt te zijn in het midden van de Amazone werden Majd en ik overvallen door de onverwachte drukte. Zit je in een jungle-stad die niet via een weg bereikbaar is, dan verwacht je toch een beetje rust. Niets is minder waar. De motortaxi's vliegen de straten over en de stank van hun uitlaatgassen wordt vermengd met de soms bedwelmende lucht van de bbq's, waarop banaan, krokodil en worm (levend op een stokkie) gegrild wordt. De armoede is duidelijk zichtbaar, mensen liggen in vodden op straat te slapen en in de armere wijken van de stad bestaan de huizen uit niet veel meer dan een aantal planken (hout genoeg in het regenwoud). Een van die arme wijken is Belen, bekend om zijn grote, intense markt. De kraampjes verkopen hier voornamelijk vis en het vlees van de meest exotische dieren, denk aan kaaiman, schildpad en tapir. Dat het illegaal is om deze dieren te eten, omdat ze bedreigd en soms zelfs bijna uitgestorven zijn, lijkt niemand te interesseren. Heb je je buikje rondgegeten aan een bedreigd stukkie vlees, kan je vervolgens een bijna uitgestorven diertje in een kooitje mee naar huis nemen om je kinderen mee te laten spelen. Een baby-aapje misschien?
Iquitos is kort gezegd een niet heel ecologisch bewuste plek, wat nogal schrijnend is als je beseft dat het midden in een heel belangrijk natuurgebied ligt; de Amazone, de longen van onze aarde. Dus uiteraard voelden de wereldverbeteraars in ons zich geroepen om een steentje bij te dragen. We besloten een aantal weken te gaan werken bij een Animal Rescue Center & Butterfly Farm: Pilpintuasi.
Om 6.30 gaat de wekker. Na een flinke kom tropisch fruit met yoghurt doorkruisen we Padre Cocha, een klein dorp waar WiFi nog een verre onbekende is, richting Pilpintuasi. Kirrah en Chris werken er al een aantal weken en leggen ons het klappen van de zweep uit. Een van onze taken is het maken van "monkeytoys". Het speelgoed bestaat uit een flesje of doosje met een pinda erin, dat je afsluit met touw en planten. Hoe moeilijker te openen, hoe beter. Voor ons was het nog een hele klus om ze zo ingewikkeld mogelijk te maken. Na 10 minuten prutsen, loop je dan trots met je zelf geknutselde stuk apenspeelgoed naar de kapucijnapen om binnen 10 seconden met je staart tussen je benen weer af te druipen; weeral niet moeilijk genoeg. De reden dat we het apenspeelgoed maken is dat kapucijnapen heel intelligent zijn en zich snel vervelen. Leuk detail: uit verveling masturberen ze veel en ze worden dan ook wel "de erotische apen" genoemd.
Verder bestaan onze bezigheden uit vissen vangen om ze te voeren aan de ocelots, het schoonmaken van de quarantainekooien, het vangen van krekels (ja echt) en het voeren van meelwormen aan de kleine aapsoorten, waaronder de kleinste aap ter wereld: het dwergzijdeaapje. De belangrijkste taak is echter niet het zorgen voor de dieren, maar het geven van rondleidingen door het centrum. Stond ik toch even aan de andere kant van de wereld, midden in de Amazone, weer te gidsen. Deze keer alleen niet over de geschiedenis van Amsterdam, maar over jaguars, ocelots, luiaards, tapirs, 8 verschillende aapsoorten én over vlinders (die echt veel interessanter zijn dan ik ooit had gedacht).
Uiteindelijk hebben we ons twee weken nuttig gemaakt en daarbij vooral zelf enorm veel geleerd. Van informatie over de dieren tot de politieke problemen in Peru, van het lokale leven tot de ins en outs van de jungle. Of we echter daadwerkelijk de wereld hebben verbeterd met onze twee weken hulp is wel een beetje de vraag. Vanuit het idee "verbeter de wereld, begin bij jezelf" besloten we het dan ook over een andere boeg te gooien en te starten met een weekje zelfreflectie. En hoe kan dat nou beter dan met behulp van een kruidenmedicijn en een authentieke sjamaan? Welkom in de wondere wereld van de Ayahuasca.
Op een lege maag stappen we om half 5 in de middag het bootje van onze sjamaan in. De familie waar we al twee weken slapen, bevalen hem aan uit eigen ervaring. We varen met hem naar een maloca, een traditionele hut voor Ayahuasca ceremonieën, midden in de jungle. Daar aangekomen ontruimt hij de maloca van mogelijke kwaden geesten door middel van rituelen en het rond sproeien van kruidenmengsels. Rustig vertelt hij ons vervolgens met behulp van een tolk wat we min of meer kunnen verwachten. Je kan "moeder Ayahuasca" verzoeken doen, maar daarnaast zal ze je vooral laten zien wat je nodig hebt. Dat kan uiteraard ook bestaan uit dingen die je liever niet onder ogen wil komen. Na nog wat vragen heen en weer, was om 8 uur de tijd daar. Majd en ik gieten het kruidenmedicijn naar binnen en wachten op wat komen gaat. De dunne muren van de maloca laten de stem van de jungle makkelijk binnen, kwakende kikkers, tsjirpende vogels en tientallen dierengeluiden die ik niet kan plaatsen. Ondertussen zingt de sjamaan chants en rookt hij zijn mapacho om de kwade spirits op afstand te houden. Het is pikkedonker. We liggen op onze rug, ogen gesloten, klaar voor de ontmoeting met "moeder Ayahuasca".
Om een uur of 1 s nachts is het voorbij. Onze eerste van de drie keren ayahuasca die week. Een spirituele ervaring, een innerlijke tocht, een medicijn voor de geest, een fantastische ervaring. Ik zal jullie onze "visiones" besparen, maar kan je vertellen dat ze heldere momenten van zelfreflectie teweeg hebben gebracht.
Nog nazwevend van de Ayahuasca namen Majd en ik afscheid van de familie waarbij we ruim 3 weken hebben doorgebracht, van het dorp dat als ons thuis was gaan voelen, van de magische jungle. We vertrokken zoals we gekomen zijn, per boot. Deze keer naar Pucallpa, zes dagen varen verderop. Zes dagen lang staren naar het eindeloze groen, de krachtige rivier en de melkweg in de avond. Zes dagen lang armbandjes maken met de kinderen van onze nieuwe Peruaanse vrienden. Zes dagen lang boeken lezen en spelletjes spelen, om dan na al die drukte van de dag in onze hangmatten te klimmen en weer eens lekker wat te zweven. Letterlijk deze keer.