Maybe later

Langzaam maar zeker begin ik helemaal te integreren in de Aziatische wereld. "Maybe later" is een standaard zinnetje van Cambodjanen, of je het nu hebt over een straatverkoopster of een tuktuk-driver. Twee weken geleden wilde ik eigenlijk al weer eens beginnen aan een nieuw reisverslag. Meerdere malen zelfs heb ik achter de computer gezeten om eraan te beginnen, maar altijd vond ik wel een goed excuus om het uit te stellen: een skypedate, foto's uploaden, vliegtickets uitzoeken etc. En elke keer dacht ik bij mezelf, maybe later, maybe tomorrow. Maar uiteindelijk moet ik er nu toch maar eens voor gaan zitten, ik heb namelijk heel wat te vertellen en als ik eenmaal bezig ben vind ik het ook geweldig om in geuren en kleuren weer te vertellen wat me de afgelopen weken bezig gehouden heeft.
De vorige keer dat ik een verslag schreef, zat ik in een boomhut bij the Gibbon Experience in Noord-Laos en op het moment zit ik aan het strand in Cambodja, een heel verschil dus. Vanaf de Gibbon Experience ben ik samen met Tess, we konden nog steeds geen afscheid van elkaar nemen, doorgereisd naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Hier heb ik een paar dagen moeten wachten op mijn pinpas en zorgpas, die mama me op had gestuurd (nogmaals bedankt!). Vientiane zelf was alleen niet zo heel spannend, er valt niet heel veel te bezichtigen, de mensen zijn vrij nors, het is er dag en nacht stikbenauwd en een feestje hoef je er 's avonds amper te zoeken. Toch heb ik me er vijf dagen kunnen vermaken, waarvan de eerste twee samen met Tess. We hebben voor de laatste keer gefeest en kaartspelletjes gedaan (toch lastiger in je eentje) om onze tijd samen goed af te sluiten. Het moment dat ze dan echt de bus in stapte en ik terug liep naar mijn kamer om sinds mijn vrijwilligerswerk weer eens in mijn eentje in een kamer (het was zo klein dat het net zo goed isoleercel genoemd kan worden) te slapen, was toch wel gek. Opeens zit je dan helemaal alleen in een of ander gek Aziatisch land, aan de andere kant van de wereldbol ten opzichte van de bekende, westerse wereld. Gek bedoel ik dan niet negatief, wel spannend, maar ook leuk! En uiteindelijk bleek dat het klopt wat ze zeggen, je bent dan wel alleen aan het reizen, maar je bent nooit echt alleen. Ik heb dan ook al snel leuke mensen ontmoet, waaronder een jongen die in Vientiane woonde en die mij daarom een hele andere kant van de stad kon laten zien, wat mijn beeld van Vientiane toch best wel veranderd heeft. Met deze mensen ben ik ook op scootertjes naar een buddhapark gereden, 30 km buiten Vientiane. Het park was indrukwekkend om door heen te lopen, het enige jammere was dat we geen gids hadden, dus die duizenden verschillende buddha's waren dan wel prachtig, maar zeiden voor de rest niet zo veel. En na vijf dagen in de stad kwamen dan (gelukkig) mijn pasjes binnen en kon ik weer doorreizen naar het zuiden, naar the 4000 islands.
4000 Islands
The 4000 Islands zijn hiellll vieellll eilandjes in de Mekong in het zuiden van Laos. Of het er daadwerkelijk 4000 zijn zou ik niet weten, maar het zijn er in ieder geval veel. In ben alleen naar Don Det geweest en Don Khon geweest. Na een lekker bungalowtje gevonden te hebben, heb ik een groep van 12 nederlanders ontmoet, die elkaar allemaal gedurende de reis ontmoet hadden. Heel grappig om opeens met zo een grote groep mensen allemaal Nederlands te kunnen praten, met sommigen zelfs Brabants, ik voelde me net thuis. Naast het lekker chillen in de rivier, het spelen met de badende buffalo's (JIPPIE) en het spelen van een spelletje, heb ik hier niet veel gedaan, op de fietstocht na dan. Zo zit je dan, na een paar maanden zo in een andere cultuur gedoken te zijn, opeens met een grote groep Nederlanders met zijn allen, twee aan twee, op de fiets, rijdend over eilandjes, met uitzicht op (droge) weiden, het water en wat koeien (of buffels dan). Het lijkt toch net een fietstocht op een van de waddeneilandjes, dit zal misschien voor de mensen op Don Det best een cultuurshock zijn geweest, zoveel nederlanders op de fiets.
Na veel verschillende kanten van Laos gezien te hebben, werd het dan tijd om me weer naar het volgende land te begeven, om de grens over te steken naar Cambodja (achter op de scooter bij een douanier, zo blijkt maar weer: nee heb je, ja kan je krijgen)

Cambodja
Wat ik al van Cambodja had gehoord, was dat het eten lekker was, de straten vies en de mensen vriendelijk. Ik ben het er allemaal mee eens! Vergeleken met Vietnam of Laos is Cambodja een stuk viezer, als je flesje drinken leeg is, dan gooi je hem toch uit het raam van de bus? En zo doe je dat toch met alles? Niet echt iets om van te houden, in tegenstelling tot de mensen hier, die zijn namelijk echt geweldig! Het is een heel ander volk dan in Laos of Vietnam, ze zijn een stuk bruiner en hebben een stuk grotere ogen, ze zijn altijd in voor een dolletje, maar ook erg vriendelijk.
Phnom Penh
's Avonds laat om een uur of 11 kwam ik aan in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja en daar stonden Anne en Tess me op te wachten. Anne had al een paar dagen op me moeten wachten en Tess op haar visa, dus ze hadden elkaar daar ontmoet. Hoe grappig om dan door een vriendinnetje van thuis en een vriendinnetje van mijn reis opgewacht te worden! Jammer genoeg moest Tess diezelfde avond al weer door, maar het was leuk om haar (na zoooo een lange tijd) weer even gezien te hebben! Phnom Penh zelf dan vond ik een leuke stad, maar niet heel erg speciaal. Wat wel een heel speciale ervaring was, was de uitstap naar de Killing Fields en S21. Voor de leken, the Killing Fields zijn massagraven waar mensen in de tijd van de Rode Khmer, onder leiding van PolPot, massaal werden uitgemoord, vanwege intelligentie of macht. Hij wilde alles terugbrengen naar de basis, leven op het platteland, hard werken en niet denken. Zo kwam het dat leraren, doktoren en ook gewoon mensen die een bril droegen, in werkkampen werden geplaatst, gevangen genomen en gemarteld werden en vaak uiteindelijk werden vermoord, vaak op gruwelijke manieren. Om hier dan rond te lopen, met een audiotoer in het Nederlands, wat het dan net nog een klein beetje confronterender maakt omdat het je eigen taal is, is heel erg heftig! Op het moment dat we bij een boom kwamen waar kleine baby's dood werden geslagen met hun schedeltjes tegen de stam, of bij een boom waar een muziekinstallatie in hing, die de geluiden van het kamp moest verhullen, moest ik toch wel even een paar keer slikken. Als ze dan via je koptelefoon ook het muziekje met een generator en alle geluiden die er op dat moment waren op de achtergrond, afspelen is het heel moeilijk om het droog te houden. Echt kippenvel als ik er aan terug denk. S21 is een oude school, die later als gevangenis werd gebruikt, waar de gevangen ook flink werden toegetakeld. In deze gevangenis stonden ongelofelijk veel borden met foto's van veroordeelden erop. Kamer na kamer werd je geconfronteerd met de gezichten van gevangenen, die vrijwel allemaal het leven uiteindelijk hebben moeten laten. Heel erg heftig, kan ik je vertellen. Al bij al heel heftig, maar zeker de moeite van het bezoeken waard, als ik dat zo kan zeggen.
Mondulkiri en Ratanakiri
Anne en ik zijn vanuit Phnom Penh, na nog een paar leuke stapavondjes te hebben beleefd, vertrokken richting het niet veel bezochte Noord-Oosten van Cambodja, na eerst een keer de bus gemist te hebben, dankzij de oh zo leuke stapavondjes. We wilden even ontsnappen aan de normale route, de standaard steden, de toeristische plekken. Eerst zijn we naar Mondulkiri gegaan, waar we met twee heel erg leuke Cambodjanen, die geen Engels spraken, een scootertocht hebben gemaakt, langs watervallen, een etnische minderheid (hoewel dat nogal awkward was, aangezien niemand engels kon en ze ons niet echt welkom heetten) eneen koffieplantage. Ondanks dat ze geen Engels konden, hebben we heel erg hard met onze gidsen gelachen, met gebaren, tekenen etc. konden we elkaar toch van alles vertellen. Helaas was het stadje in Mondulkiri wel weer een stadje zonder pinautomaat en Anne en ik hebben dus flink geworsteld met ons geld. Maar na veel gedoe zijn we er allemaal uitgekomen, hoewel we bijna wilden overwegen om stiekem weg te rennen uit ons hostel, kun je na gaan hoe hopeloos we waren.
Na Mondulkiri vertrokken we, via een stop voor een pinautomaat, naar Ratanakiri. Hier wilden we speciaal naartoe voor een vulkanisch kratermeer, waar je een lekkere duik in kan nemen. Na op de eerste dag een paar uur door het dorpje gelopen te hebben op zoek naar een Nederlands tentje wat in onze LonelyPlanet stond en waarvan we hoopten dat ze bitterballen zouden hebben, kwamen we thuis met een buik vol rijst en noodles, helaas. Op de tweede dag hebben we dan met een tuktuk-driver een tocht gemaakt langs verschillende watervallen, ook een dorpje, een rubberplantage, olifanten, om af te sluiten bij het kratermeer. Olifanten? Ja hoor, ik heb dan, omdat je er hier niet omheen kan, op een olifant gereden. Ik moet zeggen dat het leuk was voor een keer, maar niet zo extreem speciaal of leuk, dat ik er nog een keer voor zou betalen. Maar op het moment dat dat krachtige en ietwat lompe beest onder je dan lekker aan het vreten en rondwaggelen is, kan je daar toch wel echt lekker op genieten. En dan het kratermeer. Het was leuk dat het een kratermeer was en het was helemaal rond en er was alleen maar oerwoud omheen en dat was allemaal superspeciaal, maar eerlijk gezegd merk je daar niet zoveel van als je er bent. Wel een lekkere verfrissende duik in heel helder water, na zo een lange dag.
Sihanoukville
Vanuit het oosten naar het zuiden kan niet in een keer in Cambodja, dus helaas moesten we een tussenstop maken in Phnom Penh en helaas moesten we daar de Pontoon (een club) nog een keer onveilig gaan maken, bij gebrek aan andere activiteiten. En zo kwam het dat ik in Phnom Penh, voor de derde keer in 3,5 maand, weer oud en nieuw kon vieren, maar nu het Khmer Nieuwjaar. Dit duurt echter een paar dagen, dus na het in Phnom Penh gevierd te hebben, hebben we ook Sihanoukville gevierd. Sihanoukville is het Lloret de Mar van Cambodja, een grote toeristische feestplek. Wat leuk is voor oud en nieuw, waarbij er feestjes waren met watergevechten en talkpoeder, je kan het je wel inbeelden, maar na twee dagen heb je daar ook wel genoeg van. Maar voor we hier konden ontsnappen, moest ik eerst nog naar de dokter, want ik had wat vervelende klachten. Na een paar verschillende testjes en gesprekjes met een arts in een kliniek, bleek dat ik een blaasontsteking zat en zo zit ik nu dan, voor de eerste keer in mijn leven, aan de antibiotica. Mijn klachten kan je je dan wel inbeelden, dus probeer je dan ook het gesprek eens in te beelden, aan een Cambodjaanse arts die niet vlekkeloos Engels kan, uitleggen wat voor klachten je hebt. Dat was een hele grappige ervaring en van mijn blaasontsteking ben ik onderhand al bijna af!
Na dat gesprek konden we dan ontsnappen naar het paradijs, de eilandjes van Expeditie Robinson zijn er niets bij, oke misschien zijn ze vergelijkbaar, we vertrokken in ieder geval naar Ko Rong, witte stranden, blauwe zee, amper bebouwing, echt supermooi, relaxed, ontspannend, geweldig! En nu zit ik dan in een internetcafé, na vanochtend met het bootje weer teruggevaren te zijn van Ko Rong naar Sihanoukville. Morgen vertrekken we richting Angkor Wat, om nog maar een wereldwonder te bezichtigen in deze reis en vervolgens ga ik naar Thailand om me eerst 10 dagen af te zonderen van de bewoonde wereld in een retraite. Wat een leuke dingen meegemaakt en wat een leuke dingen op de planning.
Ik heb vannacht gedroomd dat ik thuis was, en dat ik iedereen wilde vertellen over mijn geweldige reis en ik keek in mijn droom terug op de mooiste reis van mijn leven, een geweldige ervaring, iets om nooit meer te vergeten en dat deed me vanochtend nog maar eens meer realiseren dat ik op dit moment in die mooiste reis zit, in die geweldige ervaring, in die tijd om nooit meer te vergeten, dus laat ik er nu met volle teugen van genieten, over min of meer zeven weken zet ik waarschijnlijk al weer voet op Nederlandse bodem, maar zo ver is het nu niet. Ik ga me daar nu nog niet mee bezig houden, maybe later!