het einde van het begin

Xin Chao!

Daar zijn we weer, met weer een paar weken vol ervaringen achter de rug. De afgelopen week heb ik volop afscheid moeten nemen, afscheid van de projecten, van lieve mensen en weer een kortstondig afscheid van mijn goede gezondheid, helaas. Maar daarnaast heb ik ook weer veel nieuwe dingen gezien, zoals het openbreken van een oester om er een parel uit te halen, het dagelijks leven op het platteland, het prachtige eiland Phu Quoc en een zwart traditioneel kruidenmedicijn in een shotglaasje.
Om te beginnen zijn we nu niet meer met zijn vieren, maar met zijn vijven, vijf meisjes in één huis, een dolle bende dus. Het nieuwe meisje heet Marin en woont dichtbij Amsterdam. Ze is ook mijn roommate, want het potje steen papier schaar verliep voor mij niet gunstig, maar zo erg is het ook niet om een roommate te hebben.
Vorige week hebben we, op de ochtend voor Marin aankwam, een bruiloft bijgewoond. Het was eigenlijk meer het feest, de echte plechtigheid was al voltrokken. En feesten hier bestaat uit eten, eten en nog eens eten. Na de eerste gang, waarvan we dachten dat het alles al was, kwamen er nog een stuk of vijf. Maar het was wel heel lekker. Die middag waren Tess en ik eigenlijk vrij, maar Phuong vroeg of we nog een keer naar the charity hospital wilden gaan. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Het was alleen een beetje saai, we hoefden geen groentes te snijden, geen Engels te geven, alleen maar een beetje te chillen en te kletsen. Gelukkig is het ziekenhuis echt een superfijne plek om te zijn, er hangt een hele chille sfeer, maar toch. Op een gegeven moment, toen we een beetje aan het kaarten waren, werd een jongen opgebeld. Hij riep iets en alle mannen sprongen op hun scooters. In alle chaos wisten wij een plekje in een gammel houten karretje achter een scooter te bemachtigen en we vertrokken zonder te weten waar we heen gingen. Onderweg werd uitgelegd dat een boot vastzat en dat we die uit het water moesten duwen. Zo gezegd zo gedaan. Met een groep Vietnamese macho's hebben Tess en ik aan de boot getrokken en ertegenaan geduwd tot hij het water weer op kon. Het was heel leuk maar ook ontzettend vies, aangezien de etensresten en dode beesten en slippers en andere vieze dingen om ons heen dreven. Maar het trotse gevoel wanneer je terug komt bij het ziekenhuis en de vrouwen je vol bewondering aankijken, is supervet. Een hele leuke ervaring.
Nadat Marin dan was aangekomen was het weer eens tijd voor een potje karaoken. Chau en Phuongi, twee jonge Vietnamezen die we via het ziekenhuis kennen, namen ons mee om te gaan eten, karaoken en feesten. Bij het eten zijn we getuigen geweest van het opgegeten worden van een kuiken wat nog in zijn ei zat. Gadverdamme! Het ei openbreken boven een hotpot, het kuikentje even koken en dan lekker opsmikkelen. Het schijnt heerlijk te zijn, maar ik moet er niet aan denken. Daarna dus karaoken, de longen uit ons lijf geschreeuwd. Chau en Phuongi hadden nog wel zin in een dansje in de disco en Anne-Sophie en ik zagen dat ook wel zitten, dus we namen afscheid van de andere drie en zijn onze heupjes los gaan gooien in de club. Ondanks dat de helft van de aanwezigen van de bewaking was en we geen polonaise mochten dansen (WAAATT?) was t wel heel leuk. Nog een leuk detail was dat er Nederlandse tv opstond, lachen om home video's van SBS6. Heel grappig. Na een midnightsnack van rijst en groentes, zijn we weer lekker in bed gaan liggen. Over een midnightsnack gesproken, het eerste wat ik hier mistte was een kapsalon of een broodje kebab, op de dronken maag. Niet iets culinairs of een warme douche, laat staan mijn vrienden of familie. Nee, een vette midnightsnack, haha.
De volgende dag zijn we rustig spelletjes gaan doen en gaan zwemmen, niet echt iets boeiends dus.
Op maandagochtend ging de wekker weer om 4:30, om naar de floatingmarket te gaan. We wilden namelijk graag de zonsondergang zien op het bootje. Een floatingmarket is letterlijk een drijvende markt, allemaal bootjes waar je fruit en bloemen en van alles kan kopen. Naast de vele grote toeristenboten (à la de fluisterboot in de bieschbosch) waren er veel kleine bootjes, waar vaak lokale mensen op zaten. Via onze connecties hadden wij zo een klein bootje weten te strikken met een stuurvrouw. Na eerst van de zonsopgang te hebben genoten, hebben we wat rondgedobberd op twee verschillende markten. Het meisje, wat Roos al kende en ook mee was, bleek tourguide te zijn geweest en ze wist wel een leuke route om terug te wandelen. Wij waren in de veronderstelling dat het een alternatieve route zou zijn, zonder toeristen, maar niets bleek minder waar. We liepen een stukje langs rijstvelden en de rivier en ik zag meer toeristen in dat uurtje dan in onze buurt in de tijd dat ik hier ben. Uiteindelijk werden we met het bootje ook weer opgehaald en na een ochtend lekker zonnen op een bootje en genieten van al het moois om ons heen, van wilde natuur, tot recht aangelegde rijstvelden, gingen we weer naar huis terug. Na een ochtend zo vroeg opstaan en weer een week van hard werken waren we wel toe aan een massage, dus Tess, Anne-Sophie en ik zijn naar het hotel achter ons huis gegaan, omdat onze vaste massagesalon een dag gesloten was. Hopende op een heerlijke ontspannende massage, werden we naar onze kamertjes gebracht. Na een kwartier te hebben gewacht, kwam er een halfnaakte Vietnamese binnenlopen. Haar broekje verhulden haar billen nauwelijks en haar borsten deden hun best om niet te onopvallend te zijn. Ogen dicht en afwachten. Wat een lekkere massage zou worden, eindigde in de meest pijnlijke ervaring in mijn leven. Na 20 minuten amateuristisch gemasseerd te zijn, stopte de dame plots. Ik had betaald voor een uur, dus ik eiste dat ze door zou gaan, in de hoop dat het beter zou worden. Helaas bedacht de meid dat het misschien een leuk idee zou zijn om mij een half uur te gaan slaan. Dan bedoel ik ook echt meppen, niet de spieren loskloppen, wat ik juist heel fijn vind. Het resulteerde in een vastzittende nek en pijn op mijn voorhoofd (ja, ze mepte overal).
Op dinsdagochtend begon mijn werkweek weer, mijn
laatste werkweek vol afscheid van de mensen voor wie ik hier een tijdje echt iets hebt kunnen betekenen. Eigenlijk zou ik vijf weken vrijwilligerswerk doen, maar aangezien mijn laatste week samenvalt met Têt, het Vietnamees nieuwjaar, is daar een week vakantie voor in de plaats gekomen.
Om de week van het afscheid goed te starten en het de week ban carnaval in Nederland was, besloten Tess en ik, beiden Brabanders, om een klein feestje te bouwen bij Nhip Cau, het project wat ik drie keer in de week moest doen. Met gekke slingers om onze nek en een iPod met carnavalsmuziek op zak, reden we om kwart voor 7 's ochtends van huis weg. Anderhalf uur lang hebben we spelletjes gedaan, gehost en de polonaise gedaan, voor zover dat kon, want de helft van de studenten zitten in een rolstoel. Heel veel gelachen in ieder geval. Na de les hebben we nog meegeholpen in de werkplaats met het maken van armbandjes en beeldjes van kokosnoten. Het was heel leuk om zo een keet te zien hoe het dagelijks leven er voor deze mensen eruit ziet, maar al dat grepriel is toch niets voor mij. Die middag hebben we ook afscheid genomen bij The Charity Hospital. Met wat Nederlandse les en een paar dikke knuffels, heb ik dat voor mijn gevoel ook goed afgesloten. Die avond zijn we weer gaan karaoken. Dit keer met Ngoc, een meisje wat ik kende van een van de projecten. Na eerst heeeeeleeeee lekkere vis gegeten te hebben, de beste witvis in mijn leven, kwamen we erachter dat we een probleem hadden. Tess had namelijk haar fiets ergens geparkeerd en die moest opgehaald worden. Aanvankelijk was het plan dat ik haar naar haar fiets zou brengen en ze zelf terug zou fietsen, maar hé, je bent in Vietnam of je bent er niet. Dus we besloten om met zijn tweeën op de scooter met de fiets tussen ons in op zijn kop terug naar de rest te rijden. Met een slakkentempootje zijn we gaan rijden, wederom als echte Vietnamezen. Aangezien we nu trouwens met zijn 5en zijn en maar twee scooters hebben, is het meer een regel dan een uitzondering geworden dat we met zijn drieën op mijn scooter zitten.
Bij de andere projecten waar ik die week nog naartoe ben geweest, was het minder intens om afscheid te nemen dan bij Nhip Cau en het ziekenhuis, aangezien je met de kinderen toch minder een band krijgt en zij ook niet beseffen dat je er voor de laatste keer bent. Dat neemt bier weg dat het niet speciaal was.
Vooral heel leuk vond ik dat we de weeskinderen van de Pagoda op vrijdagochtend mee mochten nemen op een uitstapje naar een park, wat een combinatie was van een speeltuin en een dierentuin. Hier heb ik voor de eerste keer in mijn leven een varkens- en hondenrace mogen aanschouwen, wat voor mij eerder akelig was dan dat ik er plezier aan beleefde. Dat gold ook voor de apenshow, waarbij apen naast balletjes vangen en door hoepeltjes springen, ook moesten fietsen. Heel apart. De kinderen hadden wel echt de tijd van hun leven, dus dat was heek leuk om te zien.
Die middag zijn we naar de markt geweest om groentes in te slaan voor het avondmaal. We wilden proberen op een zo Vietnamees mogelijke manier te koken. Dus met bekende én onbekende groentes, een kilo rijst, een flink pak tofu en een fles sojasaus, zijn we aan de slag gegaan. Na onze heerlijke (al zeg ik het zelf) maaltijd op te hebben gesmikkeld, hebben we er nog een jury bijgehaald, onze overbuurman die heel goed Engels kan. Hij vond dat we wat meer kruiden hadden kunnen gebruiken, maar dat het zeker niet slecht was voor een eerste keer. Helemaal trots dus!
Anne-Sophie, Tess en ik hadden nog wel zin om de stad die avond onveilig te gaan maken, dus we zijn met zijn drieën op mijn scooter gestapt en we zijn gaan rijden. Aangezien het de avond voor Têt was, was er helaas niets te doen. We hebben die avond wel heel veel vrienden gemaakt, de gesprekken met en bet achtervolgen van dronken Vietnamezen is echt hilarisch. Al bij al dus toch nog een geslaagde avond.
Half 6 zaterdagochtend, mijn wekker ging al af. Volgens de Vietnamese kalender was het oudejaarsdag, dus het was tijd om naar het platteland te gaan om het nieuwe jaar in te luiden. Helaas was mijn maag weer een beetje van slag. Al voor we vertrokken waren, had ik een keer overgegeven, maar toegeven dat ik echt ziek was, ho maar! Dus vrolijk op de scooter gaan zitten voor een 2 en een half uur durende scootertocht. Gelukkig verliep deze voorspoedig en ik begon zowaar weer in mijn goede gezondheid te geloven. Ik heb zelfs kunnen genieten van de prachtige uitzichten. Bij de familie van Chau, door wie we waren uitgenodigd, werden we hartelijk ontvangen, we kregen meteen een lekkere maaltijd, maar die ging er bij mij helaas niet in. Die middag heb ik een aantal keer naar de wc moeten rennen en uiteindelijk gaf ik maar toe dat ik echt ziek was. De familie was echt ongelofelijk bezorgd en ze bleven me volgooien met zwarte shotjes met herbal medicine erin. Toen eenmaal besloten was dat de rest gewoon zou gaan feesten en ik in het schattige huisje met een gigantische achtertuin en een hutje op palen boven water, wat diende als wc, zou blijven, ben ik met de moeder en zus achtergebleven. De zus heeft me een pijnlijke knijpbehandeling gegeven in mijn hals en op mijn voorhoofd, met een mint-achtig zalfje. 5 dagen later waren de beurse plekken nog steeds te zien, maar op dat moment wilde ik alleen maar liggen en vond ik het heel fijn dat er voor me gezorgd werd, ook al konden zij geen woord Engels en ik geen woord Vietnamees. Ik zou het niemand toewensen om ziek te worden op reis, maar mocht het dan toch gebeuren, zorg dat dat je bij zo een lieve familie thuis bent, ik vond het een heel erg bijzondere ervaring.
Na heel veel geslapen te hebben, werd ik pas weer wakker op nieuwjaarsdag en ik voelde me al stukken beter. De rest kwam ook allemaal weer langzaam bij kennis en al in de morgen zijn we teruggereden naar huis, aangezien we daar nog wat dingen moesten voorbereiden boor onze reis naar Phu Quoc.
Maandagochtend 8 uur, alle tassen gepakt en klaar om te gaan zaten we te wachten op de bus die ons op zou halen. Deze zou tussen half 8 en 8 uur komen, dus we werden al nerveus. Om kwart over 8 werd het echt tijd voor actie en zijn we naar het busstation gescooterd. Helaas bleek, na een hoop gedoe, dat onze bus al vertrokken was en er geen andere optie op zat dan met de taxi naar de boot te gaan. Eindelijk aangekomen bij de boot, bleek dat onze boot om 8 uur al vertrokken was en dat er nu alleen nog andere boten naar het eiland gingen. De kaartjes die we al gekocht hadden bleken dus van geen enkele waarde meer en we moesten weer nieuwe kaartjes kopen voor een andere boot. Na een lekkere boottocht waren we moe van al het gedoe en hoopten we dat alles nu voorspoedig zou lopen, maar helaas. De bungalows die we hadden gereserveerd bleken al vergeven te zijn voor de eerste nacht, dus de eerste nacht moesten we in een hotelkamer slapen. Allemaal heel erg balen, maar als je na zo een ochtend het strand op loopt en de prachtige zee ziet, maakt het allemaal niet meer uit. Dus na lekker in de zee te hebben gezwommen en op het strand te hebben gegeten, hebben we onze party outfits aangedaan en zijn we naar een bar toe gegaan. Ondanks dat het overal heel rustig was, hebben we een heel erg leuke avond gehad. Na een paar Nederlanders ontmoet te hebben, kon het helemaal niet meer stuk. Lekker impulsief zijn we met zijn allen gaan nachtzwemmen, waarbij we het lichtgevende plankton in het water konden bewonderen. In het holst van de nacht, dat betekent voor hier dus om een uur of 2, kwamen we terug bij onze kamer. Roos was deze dag jarig en dus wilden we, als lieve roomies, iets leuks geven. Toen Tess, Sophie en ik beneden zaten te wifi-en, vonden we een bakje suikerpinda's. Het toeval wil dat roos daar helemaal gek van is, dus met het doosje achter onze rug, liepen we "Lang zal ze leven" zingend de kamer in, zoals ik dat van huis uit heb meegekregen, heel erg leuk!
Phu Quoc is verder echt een plek om te lekker op het strand te liggen, in de helderblauwe zee te zwemmen, je kan je voeten zien als je met je kin in het water staat OHMYGOD, een boekje te lezen en vooral helemaal niets te doen. Dat is hier dus ook de voornaamste dagbesteding geworden. Heerlijk!
Gisteren hebben we dan nog scootertjes gehuurd om het eiland te bekijken. We zijn bij een ziek strand geweest, hebben een wandeling in het bos gemaakt en zijn naar (droogstaande) watervallen gegaan, waar we doorheen zijn gelopen. Om de dag af te sluiten hebben we een fles vodka gekocht en ik heb de dames toepen geleerd, heel leuk. Vervolgens zijn we naar een bar gegaan waar we hele leuke mensen hebben ontmoet. Ik heb zelfs, met mijn ietwat aangeschoten hoofd, Russisch geleerd, heel nais.
Ten slotte heb ik vanochtend een ochtendduik gemaakt met twee nieuwe vrinden om 7 uur. Waarom ook niet?
Al bij al is het hier echt heel erg chill, wel echt een ander leven dan het leven in Can Tho, waar ik zo onderhand aan gewend was geraakt. Het leuke vind ik dat het nu echt gaat beginnen. Na een paar weken in het vrijwilligershuis, een paar weken vol werk en goede daden, met een vast ritme, ga ik nu beginnen met het echte reizen. Aankomende maandag ga ik beginnen, om precies te zijn. Eerst nog een paar dagen genieten van het zorgeloze leven hier.

Byee