van hot naar her

Xin chao!
De vorige keer dat ik aan een verslag begon, lag ik nog te genieten van de rust in een hangmatje op Phu Quoc. Op dit moment zit ik echter op de achterbank van een hobbelige bus van Hoi An naar Hué. Het echte reizen is begonnen. De afgelopen weken ben ik dan ook in heel wat plaatsen geweest en heb ik de veelzijdigheid van reizen leren kennen. Van de prachtige natuur, tot het relaxen op het strand, van de Vietnamese cultuur, tot de paar biertjes te veel op een avondje uit. Je hebt het hier allemaal! Maar om bij het begin te beginnen ga ik terug naar het hangmatje op Phu Quoc.
Ik heb jullie in mijn vorige verslag al uitgebreid vertelt hoe lekker relaxed en rustig het was op Phu Quoc, maar we hebben ook zeer stressvolle momenten gehad. De dag dat we de boot terug hadden geboekt naar het vaste land, hadden we 's avonds ook een afscheidsfeestje gepland. Aangezien Roos, Tess en ik alledrie een paar dagen na de thuiskomst van Phu Quoc naar Ho Chi Minh zouden vertrekken, wilden we iedereen nog een keertje zien. De terugreis was alleen verschrikkelijk. Alles wat fout kon gaan ging fout. Eerst kwamen we aan bij de boot, waar we te horen kregen dat onze bootkaartjes om de een of andere reden waren geannuleerd. Nou, geen stress, dan kopen we nieuwe. Maar alle boten zaten helemaal vol en het waren ook de laatste boten die die dag naar het vaste land zouden vertrekken. Vele boze telefoontjes naar de organisatie waar we mee hadden geboekt later, was het duidelijk dat we echt gevangen zaten op het eiland en dat we de volgende dag pas konden vertrekken. Terug een bungalowtje zoeken was dus de enige optie. Alsof we nog niet genoeg pech hadden gehad die dag, kwam ik er ook nog achter dat ik mijn iPod kwijt was geraakt. Echt heeeeeeel erg vervelend, dom, stom en totaal niets voor mij! Maar, ik heb gelukkig al een nieuwe!
Dus na een nacht slapen weer vol goede moed naar de haven en we konden gelukkig mee met de boot. Op het vaste land kwamen we erachter dat de bussen van die dag allemaal vol zaten en dat we een (veel duurdere) taxi moesten nemen. Blij dat er niets meer fout kon gaan reden we naar huis. Dat de taxi het vervolgens ook nog zou begeven hadden we niet voor mogelijk gehouden, maar jawel. Op 1,5 uur van ons huis begaf de motor het. Al bij al een hele moeizame, maar typisch Aziatische reis.
Aangekomen in het vrijwilligershuis (eindelijk!), hebben we de nieuwe vrijwilligers ontmoet, een jongen en twee meisjes, die onze scootertjes over wilden kopen (ik heb overigens net gehoord dat ze beiden al kleine botsingen hebben gehad en dat een van de scooters het al begeven heeft, arme kinders).
Aangezien ons afscheidsfeestje helaas niet door had kunnen gaan, zijn we die avond uit eten gegaan met een deel van onze Vietnamese vrienden. Ze hebben ons "lucky money" gegeven, wat met Têt vaak aan kinderen gegeven wordt voor geluk. Zo ontzettend lief!
De dag erna ben ik de hele dag druk bezig geweest met het inpakken van mijn tas en met de laatste dingen regelen. Na 's avonds nog flink wat gekeet te hebben met Tess en Anne-Sophie en in de vriendenboekjes van wat Vietnamezen te hebben geschreven en getekend, ben ik gaan slapen. De volgende ochtend is het volgende deel van mijn reis dan echt begonnen, het rondreizen door Azië is nu een feit.
Ho Chi Minh City
Roos, Tess en ik hebben in HCMC een hostel gevonden met een 9-persoonsdorm voor 5 euro per nacht. Niet slecht dus! Het was alleen een beetje jammer dat onze rommates niet echt geweldig waren, maar ach. Het was heel grappig om weer in de stad rond te lopen waar ik een aantal weken geleden ook al rond liep. Toen als een schuchtere meid, niet wetend wat te verwachten van het land vol nieuwe indrukken waar ik in terecht was gekomen. Nu als een backpacker, de toeristische attracties afstruinend om 's avonds te eindigen met een biertje op een terrasje in het backpackerswalhalla. De als eerst te vernoemen toeristische attractie was The War Remnants museum. In dit museum werd uitleg gegeven over de Vietnamoorlog, of voor Vietnamezen de American war. Ik denk dat die laatste benaming in dit geval de juiste is, want het museum was heel erg gericht op het slechte van de Amerikanen en het goede van de Vietnamezen. Van objectiviteit was niet te spreken. Dat maakt het echter niet minder heftig, de martelwerktuigen die ten toon worden gesteld zijn wél echt gebruikt natuurlijk. En de foto's die je ziet, geven eveneens de realiteit weer. Het allerheftigste in het museum vond ik de foto's van kindjes die tot op de dag van vandaag misvormd geboren worden. Foto's van kindjes die evengoed in de city orphanage genomen hadden kunnen zijn. Op dat moment drong het pas echt goed bij me door dat het door de gruwelen uit de oorlog komt dat deze arme onschuldige kindjes nu een gezond leven is ontnomen, dat ze anders misschien wel geen afwijking hadden gehad.
De tweede te vernoemen toeristische attractie is The Cu Chi Tunnels. Dit zijn tunnels die in de oorlog gebruikt werden door de Vietcongstrijders om in te schuilen. Hele families woonden jarenlang in dit tunnelcomplex. Er werd gekookt, geslapen, gevreesd voor de Amerikaanse bommen etcetera. Van de tunnels had ik verwacht dat ik het heel heftig zou vinden om daar te zijn, maar het was zo omgebouwd tot een bezienswaardigheid, dat ik eerder het idee had dat ik in een soort Efteling rondliep dan in een voormalig oorlogsgebied. Ik vond het echter wel heel raar om in de tunnels zelf rond te kruipen, die al breder waren gemaakt voor toeristen, maar waarvan ik me nog steeds goed kan voorstellen dat mensen hiervan claustrofobisch worden.
En na een dag langs dit soort bezienswaardigheden, gingen we naar een straat vol kleine stoeltjes en tafeltjes, waar mensen op elkaar gepropt biertjes aan het drinken waren. Als je ergens gaat zitten leer je à la minute nieuwe mensen kennen. We hebben hier dan ook heel veel gezellige avonden gehad. En voor ik het wist zaten we al weer 5 dagen in HCMC en was het tijd om door te gaan, naar Dalat, een plaatsje in de bergen in het zuiden van Vietnam. Na afscheid genomen te hebben van Roos, vertrokken Tess en ik met de nachtbus naar Dalat.
Dalat
's Ochtends om een uur of 7 kwamen we aan in Dalat, waar het op dat moment regende en best koud was, waardoor ik eindelijk sinds de dag van mijn aankomst mijn regenjas én een trui aankon. Al snel vonden we een klein hostel naast het "easy riders café". De easy riders zijn mannen die tochten op de scooter maken met toeristen achterop en hun stamplaats zat daar in Dalat. We werden dan ook helemaal doodgegooid met easy riders die vroegen of we al plannen hadden en of we een leuke trip wilden maken. Aanvankelijk vond ik dat ongelofelijk irritant, maar na een Nederlands koppel te hebben ontmoet, die laaiend enthausiast waren, hebben Tess en ik na veel wikken en wegen toch besloten een trip naar Nha Trang met ze te maken de volgende dag. Die dag zelf wilden we een scooter huren om de omgeving zelf te ontdekken. We waren op een krakkemikkig scootertje op weg naar watervallen, toen we langs een slingerpaadje reden. Als moderne columbussen reden we het paadje in. Wat begon als een hobbelig grindpad, eindigde in een grinderig hobbelpad, waar je onmogelijk met de scooter overheen kan rijden. In de hoop uit te komen bij een beter begaanbare weg reden we toch door, tot de weg stopte in een dal waar enkel een hijskraan en een klein hutje stond. Met hangende schoudertjes moesten we dus toch de hobbelige weg weer helemaal terug rijden/lopen tot we (Thankgod!!) weer op de gewone weg uitkwamen. Geen nieuwe landen ontdekt, maar wel prachtige uitzichten en heel wat avontuur gehad en daar waren we toch naar op zoek.
Vervolgens zijn we alsnog via de gewone weg naar de Elephant Waterval gegaan, die me heel erg deed denken aan een typische waterval uit een Disneyfilm. Heel leuk om te zien dus.
Om een uur of 5 kwamen we aan bij ons hostel en tot de volgende ochtend 7 uur zijn we daar niet meer weggegaan. De vrouw van het hostel lachte ons zelfs uit omdat we zo lang geslapen hadden, maar ach, het zal wel nodig zijn geweest.
Om 8 uur die ochtend vertrokken we met Lam en Titi, twee easy riders, naar Nha Trang, via allemaal stops. De stops varieerde van een kleine tofumakerij, waar een gezin tofu aan het maken was, tot een tempel, die helemaal was versierd met keramiek. Verder zijn we nog langs een rijstwijnmakerij, een sardinekwekerij, een oud treinstation, een artisjokplantage, een suikerrietplantage, verschillende minority's en de meest prachtige uitzichten gereden, tot we arriveerden in de toeristische kustplaats Nha Trang.
Nha Trang
Na onze tassen afgegooid te hebben in een hostel, zijn we gaan genieten van het uitzicht op de zee, met een lekker glaasje vodka erbij. We hebben in Can Tho geleerd dat je de lekkerste maaltijden kan eten bij de lokale, goedkope eettentjes aan de straat. Vaak betaal je minimaal het dubbele voor eten in een restaurant. Dus ook in Nha Trang gingen we weer lekker aan straat zitten. Nha Trang is een vakantieoord waar Russen in overvloed zijn en waar je ook zeer goed kan feesten, dus dat gingen we die eerste avond dan maar doen. Het feesten was inderdaad heel gezellig, maar ik denk dat ik over Nha Trang niet veel meer te melden heb dan dat het strand lekker ligt en de feestjes goed zijn, het was leuk, maar absoluut niet speciaal. Daarom vertrokken we ook naar twee nachten alweer naar Hoi An.
Hoi An
Deze prachtige oude stad ligt alweer een stuk meer richting het Noorden van Vietnam. We kwamen na 11 uur in de nachtbus vroeg in de ochtend aan en besloten op de bonnefooi te gaan lopen, in de hoop een hostel tegen te komen. Na een hele omweg door het oude deel van de stad vonden we een hotelletje.
Je hebt in Hoi An voor ieder wat wils, je hebt winkeltjes om te shoppen in overvloed, het oude stadscentrum met heel wat pagodes en bezienswaardigheden, het strand ligt op 3 km afstand en je kan er kooklessen nemen, aangezien het dé culinaire stad is van Vietnam. We hebben op de eerste dag de tijd genomen om lekker wat door de stad te lopen, te winkelen en wat bezienswaardigheden af te gaan. De tweede dag hebben we fietsen gehuurd om naar het strand te fietsen en lekker te ontspannen en deze ochtend hebben we een kookles gehad. De kookles was echt superleuk! We hebben 4 gerechten leren maken en ik kijk er nu al naar uit om straks thuis voor iedereen een lekker Vietnamees maaltje te bereiden!
En nu ben ik dus al weer op weg naar Hué, waar je een club met goede muziek schijnt te hebben en dat mis ik wel, dus ik ben heel benieuwd! Na Hué zijn we van plan naar een National Park te gaan, om vervolgens te gaan couchsurfen bij een meisje, die nog thuis woont en ons daar graag wil ontvangen en dan het Noorden van Vietnam nog door te reizen. Nog genoeg leuks op de planning voor de aankomende weken dus! Ik ga nog even proberen te slapen voor we aankomen in Hué.

Joeeeeeee