2,3,4,5

Het verslag wat ik een paar dagen geleden geschreven heb:

Xin Chau!

Rustig liggend op mijn bedje met het gejengel van een ventilator die zijn uiterste best doet om mijn kleren droog te krijgen op de achtergrond, ga ik er maar weer eens aan beginnen. Een nieuw reisverslag. Voordat ik kon beginnen met schrijven heb ik eerst de zaken even op orde gesteld. Ik heb mijn kleren gewassen, met de hand, mijn kamer opgeruimd en mijn bed opnieuw opgedekt (ja, echt hoor mama). Maar toen ik wilde beginnen met mijn verslag over een weer superleuke week, was mijn hoofd leeg. We doen hier zoooo veel en ontmoeten zo veel mensen dat ik mijn camera erbij heb moeten pakken en aan de hand van foto's heb ik met wat passen en meten mijn week weer op een rijtje.
Mijn vorige verslag eindigde vorige week woensdag op de kindergarden. 's middags moesten we zoals elke woensdagmiddag naar the city Orphanage. Elke keer weer is het speciaal om daar te zijn. De kinderen die je in de armen vliegen of die enkel met hun ogen beginnen te stralen als ze je zien. Maar ook vaak geen reactie, geen zichtbare in ieder geval. Na de groepen langs te zijn geweest zijn we weer lekker teruggecrossed naar huis. Phuong belde ons onverwachts op om te vragen of we met hem en zijn neefje wat gingen eten. Helemaal buiten de stad zat een tentje met dé specialiteit van Zuid-Vietnam: rijstsoep. Ondanks de kip, inclusief hoofd en poot, die erbij werd geserveerd, was het toch een smakelijk maaltje. Naast het restaurant (dat was het eigenlijk nauwelijks te noemen met de plastic kinderstoeltjes en minitafeltjes) stond een auto met zijn knipperlichten aan en een altaar, met bloemen, wierook en fruit, ervoor. Phuong vertelde ons dat dat 1 tot 2 x keer in het jaar wordt gedaan voor veiligheid op de weg. De knipperlichten moesten de kaarsen symboliseren.
Na weer een warme nacht in mijn kamertje stond ik voor dag en dauw al weer te zwoegen voor de klas. Dit keer was het verschil tussen de betere en slechtere leerlingen duidelijker dan ooit. De helft heb ik laten werken en de andere helft, die al vooruit liep, mocht spelletjes spelen. 's Middags ging ik op weg naar de Pagoda, en na een nogal grote omweg, kriskras door de stad, arriveerde ik, gelukkig. Deze keer daar was heel speciaal, de kindjes moesten namelijk op een rijtje gaan zitten met rechte ruggetjes om gezamenlijk gebeden te gaan zingen. Als je iets fout deed kreeg je een tik met een stok, of moest je je oren gekruist vasthouden met je handen en dan door je knieën buigen en weer recht komen te staan, net zolang tot de enge vrouw met de stok zei dat het genoeg was. Nu snap ik dat het lastig is om zoveel kleine kinderen discipline bij te brengen, maar het gebrul van een meisje van amper 3, wat op de laatstgenoemde manier gestraft werd, raakte me wel. Ik vond het heel moeilijk om haar geen aai over haar bol te gaan geven en wilde haar simpelweg vastpakken en wegrennen. Weg van die gemene vrouw. Maar je wil het gezag natuurlijk niet ondermijnen, dus probeerde ik het kind gerust te stellen met een glimlach en een knipoog.
Terug van de Pagoda kwam er een nieuw meisje aan, Tess, een gezellige Brabantse die ook carnaval moet missen. Na een lange tijd met zijn 2en in het huis te hebben gezeten, zaten we dus met 3! Tess doet vrijwel precies dezelfde projecten als ik, dus vrijdagochtend stonden we met zijn tweeën bij Nhip Cau en gelukkig is de groep nu dus opgesplitst. Tess heeft de tragere groep en ik de gevorderde, wat dus wil zeggen dat ik flink wat grammatica door heb genomen. Heel erg leuk om wat verder op het Engels door te gaan en ze uitdagingen te geven, zoals grammaticaal correcte verhaaltjes schrijven. Tess gaat dus ook mee naar kindergarden, wat voor mij onmogelijk was in mijn eentje. Met zijn tweeën was het ook echt makkelijker en leuker, we hebben de stoelendans gedaan, Engelse liedjes gezongen en er os dit keer niemand in slaap gevallen, gelukkig!
Vrijdagmiddag zijn we wat gaan drinken met een Waals meisje, die hier in haar eentje zit en nerveus werd van de kleinste dingen. Ze was voor de eerste keer in haar eentje op reis en voelde zich hier alles behalve thuis. Zo kan het natuurlijk ook, ik ben superblij dat het voor mij een stuk positiever uitpakt en hoop dat dat bij haar ook nog gaat komen.
Weer bij de Orphanage 's middags werden de haren van de kindjes geknipt. Alle jongetjes werden voorzien van een kuifje, heel schattig!
Na zo lang in Vietnam te zijn geweest werd het wel eens tijd voor een party avond. Dus met een groep van Fransen, Vietnamezen, Nederlanders en een Anerikaanse zijn we op stap gegaan. Als blanke ben je ook in het uitgaansleven een echte bezienswaardigheid en ik heb dan ook met heel wat Vietnamezen staan dansen. Na aardig wat drankjes en dansjes vertrokken we weer richting huis. Er was alleen één persoon teveel voor het aantal scooters dat we hadden. Dus Lieke offerde zich wel op, door twee Franse dames achterop te nemen. We reden rustig door de verlaten straten, toen er twee politiemannen naast me kwamen rijden. Ze botsten zachtjes tegen me aan om me duidelijk te maken dat ik moest stoppen. Eenmaal gestopt begonnen de Franse meisjes in het Frans te blèren, dus ik deed vrolijk mee. De politiemannen probeerden uit alle macht duidelijk te maken dat een scooter bedoeld is voor maximaal 2 personen, maar ze gaven het al snel op. Zodoende konden wij als een echte Vietnamese familie weer lekker doorcrossen richting huis. Hilarisch!
Na een goei fiske volgt natuurlijk ook een kater. Mijn hele lichaam protesteerde toen ik 's ochtends om kwart voor 8 aankwam bij een nieuw project. Gelukkig hoefde ik deze keer alleen maar te kijken en kreeg ik voldoende water om mijn (na)dorst te lessen. Met een licht bonkend hoofd reed ik weer richting huis om nog even de ogen te sluiten. Eenmaal bekomen ben ik in de keuken aan de slag gegaan om een keer een eigen maaltijd te bereiden: een goedgevulde pastasaus met grote macaroni. Helaas was het geen groot succes, aan de straat kan je beter én goedkoper eten.
Zondag zijn we vroeg onze bedjes uitgekropen om het weekend te starten aan het zwembad. Mijn arme ruggetje was echter nog heel wit en de zon was onverbiddelijk. Ik heb 3 dagen met rode schouders rondgelopen en nu is het vervellen begonnen, baleeennnn!
Bij het avondeten bleek maar weer eens hoe bijzonder blanke en blonde mensen hier zijn, mensen wilden met ons op de foto, kwamen de hele tijd praten en ik heb zelfs een biertje gekregen van een Vietnamese dronkelap. Het was zelfs zo erg dat de bediening excuses aan kwam bieden voor de overlast en ons gratis wat sappige watermeloen aanbood als toetje, hééuuuuul vervelend.
Die avond hadden we een date met Jasper en drie Vietnamezen. Oorspronkelijk zouden we film gaan kijken, maar spelletjes spelen bleek toch een beter idee. Nederlandse spelletjes, halli galli en ezelen en Vietnamese spelletjes, een kaartspel, een draaispel en een ander heel grappig spel. Het draaispel hield in dat je in een cirkel ging staan en elkaars handen vasthield en dan moesten een paar mensen blijven staan en een paar mensen moesten liggen met alleen hun voeten op de grond. Op die manier dan supersnel ronddraaien, hilarisch! De Vietnamezen hebben ons ook allen een Vietnamese naam gegeven en die van mij is Vân, wat wolk betekent. Wolk, omdat ik wolkjes blaas, wanneer ik rook en omdat een wolk mij beschermt tegen verbranden, haha. Wel jammer dat iemand anders mij later wist te vertellen dat Vân eigenlijk Chinees is en my (ofzo) eigenlijk wolk is in het Vietnamees, maar ach.
Na een avond veel gelachen te hebben, zijn we de volgende ochtend lekker spelletje gaan doen en rustig wat gaan drinken. Wat een zwaar leven.
Het zelfgemaakte eten, waarvan nog een grote pan in de koelkast stond, wilde we niet weggooien. Tess en ik zijn naar een klein hutje toe gegaan om het prutje daar aan een arm gezin te geven. Of ze het lekker vonden, weet ik nog steeds niet, want zij kunnen geen woord Engels. Maar aan de gulle glimlach was te zien dat ze er in ieder geval blij mee waren.
Die dag is er ook weer een nieuw meisje bij gekomen, Anne Sophie, ze van te voren al een half jaar in Australië is geweest. We zijn nu dus met 4 en het is heel gezellig. Morgen komt er nog een nieuw meisje bij, zij zal de laatste zijn met wie ik hier nog meer dan een week zit.
De avond dat Anne Sophie kwam zijn we naar een toeristenmarkt gegaan, waar we lekker wat hebben rondgewaggeld en wat bleek, er zijn toch toeristen in Can Tho, ze krioelen alleen allemaal op dezelfde plek, op en rond de toeristenmarkt.
Dat was dus zondagavond en maandag begon de week weer. Het was weer een week zoals de andere, daarom niet minder leuk, maar wel minder leuk om weer over te vertellen.
Wat wel leuk is om te vertellen, is dat we tickets hebben om naar Phu Quoc ofzoiets te gaan, een chilleiland in de buurt, en dat we ook zeker de eerste dag van Têt bij Chau gaan vieren, op zijn Vietnamees en ten slotte dat we een afscheidsfeestje gepland hebben, aangezien Roos, Tess en ik allemaal rond dezelfde tijd vertrekken.
Ohjaaa, ik was ook mijn enige dikke trui verloren, maar die heb ik teruggevonden. Samen met Sanders blouse die ik eerlijk gezegd al weer vergeten was. Hij stinkt nog steeds naar jou, Sander. Heerlijk!
Nou jongens, dit was weer min of meer een samenvatting van wat ik hier allemaal meemaak. Het is nog steeds heel leuk en ik wil hier eigenlijk nog lang niet weg, maar ik hoef nog maar een week les te geven, dan naar het eiland en kort daarna vertrek ik al. Hoewel het hier echt heel leuk is, kan ik van de andere kant ook niet wachten om aan het rondtrekken te beginnen. Ik denk dat 5 weken vrijwilligerswerk, waarvan een week Têt voor mij prima is!
Nou, ik kap ermee, want ik word helemaal gek van het typen op het kleine beeldscherm van mijn iPod. Mocht ik jullie niet meer spreken, viiieeeeelllllllllll plezier met carnavallen, maak er een goed feestje van!

Liefs