Eerste dagen werk
Door: Lieke Zigenhorn
Blijf op de hoogte en volg Lieke en Majd
17 Januari 2013 | Vietnam, Xóm Chiếu
Sin tiao!
Het is ondertussen donderdag. Mijn werkweek hier duurt van dinsdag tot zaterdag, dus ik ben op de helft. De laatste keer dat ik iets schreef was afgelopen zondagavond, of was dat maandag? Maandag, ja. Ik heb mijn ritme nog niet echt gevonden, moet elke keer weer 3 x nadenken, voor ik weet welke dag het is.
Dinsdag was dus mijn eerste werkdag hier. 's Ochtends was ik vrij, dus heb lekker uitgeslapen. Na een lunch in het vrijwilligershuis zijn Roos en ik samen naar mijn eerste project gegaan. Via slingerende weggetjes langs de rivier en verschillende soorten huizen, dan weer krotjes, dan weer villa's, reden we naar The Hospital of Traditional Medicine. Hier zouden we meehelpen koken, wat Engelse les geven en eten uitdelen. Aangezien ze vandaag al vroeg waren begonnen met de voorbereidingen, konden wij meteen beginnen met Engels geven, zo vertelde Chau, een heel goed Engels sprekende Vietnamese jongen. Dus dat deden we, aan mensen die meehielpen in het ziekenhuis en studenten die speciaal voor onze les waren gekomen. Het was heel leuk om ze zo actief en leergierig bezig te zien. We hebben ze hoofd, schouders, knie en teen geleerd, om lichaamsdelen te onthouden! Na de les ging een man met één been, gitaar spelen en op mijn verzoek zong hij er Vietnamese liederen bij, heel cool! Chau heeft ons ook uitgenodigd om met Tet, het Vietnamese nieuwjaar, met hem naar zijn familie op het platteland te gaan om het daar te vieren. Dat zou echt suuuuuuuuuperleuk zijn!
's Avonds zijn we uit eten gegaan bij een Visrestaurant met Miss Hanh, een vrouw die al jarenlang contact heeft met de vrijwilligers. We mochten uit aquaria vol zeedieren, variërend van krabben tot tongen, van garnalen tot schildpadden (JIIEEEEKSS) onze vis kiezen, verser dan vers dus! Na de heerlijke vis naar binnen gewerkt te hebben, hebben Roos en ik beiden een heerlijk culinair hapje op, een vissenoog. Ik schaamde me dood, zat ik daar half te kokhalzen en te proesten. Wat wil je, als je bijt en een soort blurrie zich in je mond verspreidt. Maar ik heb me nog aardig in weten te houden en ach, nu kan ik wel zeggen dat ik een x een vissenoog op heb.
Woensdagochtend half 8 in de ochtend, ik zat in de deuropening een sigaretje te roken en te wachten op Phuong, die me naar een schooltje zou brengen waar ik wat les moest geven. 5 over half 8, hmm het is niets voor Phuong om te laat te komen. 10 over half, mijn telefoon gaat. Er komen dokters langs op het schooltje, dus ik mag lekker blijven liggen. Balen, voor niets zo vroeg opgestaan.
Na nog wat gedut te hebben zijn Roos en ik naar The City Orphanage gegaan. We moesten langs 4 verschillende groepen, waar we kinderen eten moesten geven en met ze moesten spelen. De eerste groep bestond uit levendige jongens en meisjes die rondrenden en veel wilden knuffelen. De een mistte een arm, de ander had een gezwel en van een derde kon ik niet meteen zien wat er aan de hand was. Na wat geknuffel en gespeel zijn we doorgegaan naar de tweede groep, bestaande uit meisjes van alle leeftijden, van wie 9 van de 10 enkel op haar rug kon liggen. De oudste was 32 jaar, wat dus wilde zeggen dat ze daar al zo lang lag, wachtend op de verzorgers of vrijwilligers, die haar af en toe wat eten gaven of een keer over haar buik aaiden, heel sneu. Ik heb zelf ook 2 meisjes eten gegeven. Wanneer het niet langs hun mond liep, bestond er ook nog een grote kans dat ze het weer uit zouden spugen. Kullekes. Ik werd er echt een beetje stil van. De jongens waren er al iets minder erg aan toe. Van hen konden de meeste al gewoon zitten en sommige konden zelfs zelf eten. Een beetje spelen ging moeilijk en dan is een grote, gulle, onverwachte lach op het gezicht van een liggend jongetje, wanneer je met je nagels achter zijn oren kriebelt, echt prachtig. De baby's ten slotte waren weer een stuk leuker. Ze kwamen op je afgekropen of getijgerd. Hoe heftig is het dan weer wel als je ze na afloop, huilend en wel, weer vast moet binden aan hun bedje, zodat ze niet weg waggelen. Al bij al heel heftig, maar ongelofelijk dankbaar werk.
Vervolgens zijn we gaan eten aan de rivier, voor een paar euro. Weer thuis in het huis zijn we weer lekker op het dakterras gaan zitten, met een filmpje erbij, heerlijk buiten-thuis-bioscoop!
Donderdagmorgen ben ik voor de eerste x zelf naar een project gescooterd, ohjaaaaaa, ik heb een scootertje gekocht die ik weer zal verkopen aan de volgende vrijwilligers in het huis, ideaal!!! Dus ik reed vanmorgen op mijn schatje naar Nhip Cau. Dat is een opvang voor lichamelijk gehandicapten. Zij maken beeldjes en van alles uit kokosnoten en ik heb ze lesgegeven. In je eentje voor een klas Engels geven, een klas van 12 mensen, wel te verstaan, is niet altijd even makkelijk (respect René), maar wel heel erg leuk! Ik heb een rondleiding gekregen en er is me meteen gevraagd of ik een stukje in hun tijdschrift wil schrijven, wat een keer in het half jaar uitkomt! Heel leuk dus!
En net heb ik mijn spullen verhuisd, ik ben naar een kamer met groot balkon, een grote spiegel en een kledingrek verhuist. Mijn oude kamer was al fijn, maar deze spant de kroon! Nais! Oh en dames uit breda, ik heb al ge duck en covered voor jullie, maar t staat nog niet op film. Nog even geduld dus, maar het komt er aan! :)
Her is hier nu bijna 12 uur, dus ik ga zo lunchen en dan naar de Buu Tri Pagoda, waar we weer met kindjes moeten spelen. Schrijf straks wel weer verder!
Net terug van de Pagoda, met de kleine kiddo's gespeeld. Ik heb klein klein kleutertje gezongen en een paar kleintjes gingen dat nadoen, heel cute! Wel ontzettend drukke kinderen, je hebt er je handen vol aan! Je merkt overigens nauwelijks dat het bij monniken is, die zie je eigenlijk niet, dat vind ik wel jammer, had graag meer van hun dagelijkse leven gezien, maar ach! Nou, tot de volgende maar weer. Er is hier trouwens op veel plekken wifi, dus ik kan mijn verslagen goed bijhouden, so far!
Ciao
Het is ondertussen donderdag. Mijn werkweek hier duurt van dinsdag tot zaterdag, dus ik ben op de helft. De laatste keer dat ik iets schreef was afgelopen zondagavond, of was dat maandag? Maandag, ja. Ik heb mijn ritme nog niet echt gevonden, moet elke keer weer 3 x nadenken, voor ik weet welke dag het is.
Dinsdag was dus mijn eerste werkdag hier. 's Ochtends was ik vrij, dus heb lekker uitgeslapen. Na een lunch in het vrijwilligershuis zijn Roos en ik samen naar mijn eerste project gegaan. Via slingerende weggetjes langs de rivier en verschillende soorten huizen, dan weer krotjes, dan weer villa's, reden we naar The Hospital of Traditional Medicine. Hier zouden we meehelpen koken, wat Engelse les geven en eten uitdelen. Aangezien ze vandaag al vroeg waren begonnen met de voorbereidingen, konden wij meteen beginnen met Engels geven, zo vertelde Chau, een heel goed Engels sprekende Vietnamese jongen. Dus dat deden we, aan mensen die meehielpen in het ziekenhuis en studenten die speciaal voor onze les waren gekomen. Het was heel leuk om ze zo actief en leergierig bezig te zien. We hebben ze hoofd, schouders, knie en teen geleerd, om lichaamsdelen te onthouden! Na de les ging een man met één been, gitaar spelen en op mijn verzoek zong hij er Vietnamese liederen bij, heel cool! Chau heeft ons ook uitgenodigd om met Tet, het Vietnamese nieuwjaar, met hem naar zijn familie op het platteland te gaan om het daar te vieren. Dat zou echt suuuuuuuuuperleuk zijn!
's Avonds zijn we uit eten gegaan bij een Visrestaurant met Miss Hanh, een vrouw die al jarenlang contact heeft met de vrijwilligers. We mochten uit aquaria vol zeedieren, variërend van krabben tot tongen, van garnalen tot schildpadden (JIIEEEEKSS) onze vis kiezen, verser dan vers dus! Na de heerlijke vis naar binnen gewerkt te hebben, hebben Roos en ik beiden een heerlijk culinair hapje op, een vissenoog. Ik schaamde me dood, zat ik daar half te kokhalzen en te proesten. Wat wil je, als je bijt en een soort blurrie zich in je mond verspreidt. Maar ik heb me nog aardig in weten te houden en ach, nu kan ik wel zeggen dat ik een x een vissenoog op heb.
Woensdagochtend half 8 in de ochtend, ik zat in de deuropening een sigaretje te roken en te wachten op Phuong, die me naar een schooltje zou brengen waar ik wat les moest geven. 5 over half 8, hmm het is niets voor Phuong om te laat te komen. 10 over half, mijn telefoon gaat. Er komen dokters langs op het schooltje, dus ik mag lekker blijven liggen. Balen, voor niets zo vroeg opgestaan.
Na nog wat gedut te hebben zijn Roos en ik naar The City Orphanage gegaan. We moesten langs 4 verschillende groepen, waar we kinderen eten moesten geven en met ze moesten spelen. De eerste groep bestond uit levendige jongens en meisjes die rondrenden en veel wilden knuffelen. De een mistte een arm, de ander had een gezwel en van een derde kon ik niet meteen zien wat er aan de hand was. Na wat geknuffel en gespeel zijn we doorgegaan naar de tweede groep, bestaande uit meisjes van alle leeftijden, van wie 9 van de 10 enkel op haar rug kon liggen. De oudste was 32 jaar, wat dus wilde zeggen dat ze daar al zo lang lag, wachtend op de verzorgers of vrijwilligers, die haar af en toe wat eten gaven of een keer over haar buik aaiden, heel sneu. Ik heb zelf ook 2 meisjes eten gegeven. Wanneer het niet langs hun mond liep, bestond er ook nog een grote kans dat ze het weer uit zouden spugen. Kullekes. Ik werd er echt een beetje stil van. De jongens waren er al iets minder erg aan toe. Van hen konden de meeste al gewoon zitten en sommige konden zelfs zelf eten. Een beetje spelen ging moeilijk en dan is een grote, gulle, onverwachte lach op het gezicht van een liggend jongetje, wanneer je met je nagels achter zijn oren kriebelt, echt prachtig. De baby's ten slotte waren weer een stuk leuker. Ze kwamen op je afgekropen of getijgerd. Hoe heftig is het dan weer wel als je ze na afloop, huilend en wel, weer vast moet binden aan hun bedje, zodat ze niet weg waggelen. Al bij al heel heftig, maar ongelofelijk dankbaar werk.
Vervolgens zijn we gaan eten aan de rivier, voor een paar euro. Weer thuis in het huis zijn we weer lekker op het dakterras gaan zitten, met een filmpje erbij, heerlijk buiten-thuis-bioscoop!
Donderdagmorgen ben ik voor de eerste x zelf naar een project gescooterd, ohjaaaaaa, ik heb een scootertje gekocht die ik weer zal verkopen aan de volgende vrijwilligers in het huis, ideaal!!! Dus ik reed vanmorgen op mijn schatje naar Nhip Cau. Dat is een opvang voor lichamelijk gehandicapten. Zij maken beeldjes en van alles uit kokosnoten en ik heb ze lesgegeven. In je eentje voor een klas Engels geven, een klas van 12 mensen, wel te verstaan, is niet altijd even makkelijk (respect René), maar wel heel erg leuk! Ik heb een rondleiding gekregen en er is me meteen gevraagd of ik een stukje in hun tijdschrift wil schrijven, wat een keer in het half jaar uitkomt! Heel leuk dus!
En net heb ik mijn spullen verhuisd, ik ben naar een kamer met groot balkon, een grote spiegel en een kledingrek verhuist. Mijn oude kamer was al fijn, maar deze spant de kroon! Nais! Oh en dames uit breda, ik heb al ge duck en covered voor jullie, maar t staat nog niet op film. Nog even geduld dus, maar het komt er aan! :)
Her is hier nu bijna 12 uur, dus ik ga zo lunchen en dan naar de Buu Tri Pagoda, waar we weer met kindjes moeten spelen. Schrijf straks wel weer verder!
Net terug van de Pagoda, met de kleine kiddo's gespeeld. Ik heb klein klein kleutertje gezongen en een paar kleintjes gingen dat nadoen, heel cute! Wel ontzettend drukke kinderen, je hebt er je handen vol aan! Je merkt overigens nauwelijks dat het bij monniken is, die zie je eigenlijk niet, dat vind ik wel jammer, had graag meer van hun dagelijkse leven gezien, maar ach! Nou, tot de volgende maar weer. Er is hier trouwens op veel plekken wifi, dus ik kan mijn verslagen goed bijhouden, so far!
Ciao
-
17 Januari 2013 - 10:39
Roëlla:
Heel mooi omschreven meid! Ik geloof meteen dat zoiets je pakt in dat weeshuis!
Kijk je wel uit op je scooter? Ik wacht met spanning op je volgende verslag en foto's? -
17 Januari 2013 - 10:54
Steffie:
Liek! Wat een verhalen zeg. Erg heftig maar wel heel gaaf! Geniet er van he. Ik kijk uit naar je volgende verhalen en foto's! Have fun! -
17 Januari 2013 - 11:15
Maria Olieslagers:
Hallo Lieke, Wat genieten we van je reiservaringen,knap hoor.
Opa en Oma zijn trots op je,geniet en maak de mensen blij daar.
Jou kennende is dat geen probleem. Pas goed op jezelf.
Liefs Opa AD en Oma zusje. -
17 Januari 2013 - 16:46
Dominique Devriendt:
lieke, 'k ben blij dat je het er zeer goed stelt, fijn verzet als ik je verslagen lees
geniet er met volle teugen van, en 'k zal je wel proberen te blijven volgen -
17 Januari 2013 - 18:50
Mama Esther:
Maak je nu ook al flauwe lerarengrapjes Lieke? En, is dat meisje dat een vissenoog wegwerkt, wel echt dat meisje wat hier vroeger achter haar bordje zat te mutsen en te miezeren over korstjes, groentes en een stukje vlees of vis? De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar goed dat je veel kinderliedjes en verhaaltjes kent! Ben lief voor ze, ieder momentje van liefdevolle aandacht en ieder lachje is waardevol. Precious gift.
dikke knuffel en voorzichtig op je scooter..... -
18 Januari 2013 - 12:04
Eric Zigenhorn:
Ha die Lieke, scooter ze, zing ze, schrijf ze, vertel ze, geniet ze, en allemaal voorzichtig en met respect.
Ik geniet mee................... liefs -
19 Januari 2013 - 15:05
Bieke:
Hee Lieks!
Heel leuk om al je verhalen te lezen! Je vissenoog was wat onappetijtelijk, en gezien mijn kater na een avondje lounge niet succesvol voor mijn maag. Zit nu RTL travel te kijken en ze zijn in Vietnam. Vraag me af of jouw vingers wel in de bowlingballen van daar passen??
Geniet er nog van en ben benieuwd naar de foto's en volgende verhalen.
Xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
