Jullie hebben geluk. Majd had twee ingegroeide teennagels en daarom schrijf ik nu alweer een blog. Hoe dingen soms vreemd samen kunnen hangen he.
Nou, mijn laatste verhaaltje eindigde op de boot, wegvarend vanuit de jungle, op weg naar de bergen. Het was een opluchting, een intense opluchting om weer via hobbelige kronkelweggetjes de bergen in te trekken. In de Amazone heeft onze tent geen zonlicht gezien en zijn onze lichtduimen wat slap geworden. Het vrije avontuurlijke leven van liften, wandelen en kamperen was een vage herinnering geworden en het was tijd voor diens Renaissance.
Na een dag liften kwamen we rond een uur of 6 aan in Tingo Chico. Chico betekent klein en met zijn 65 inwoners deed het dorpje zijn naam eer aan. Er waren wel 3 winkeltjes en 2 restaurantjes te vinden, maar een hostel moest geïmproviseerd worden. Gelukkig had iemand in zijn schuur een extra bed staan en zo brachten wij de nacht door. Slechts een dunne muur verwijderd van alle kippen, varkens en honden van onze gastheer.
Aangezien we ons midden in de bergen bevonden, besloten we al wandelend naar het volgende dorp te trekken. Tegen het schemerdonker prikten we ons tentje in een beboste rivieroever. Ondanks de afgelegen plek van onze verblijfplaats, bleken we toch drie nieuwsgierige buurjongetjes te hebben. Boom voor boom kwamen ze dichterbij onze tent, benieuwd naar wie die vreemdelingen waren. De regen viel met bakken uit de hemel, maar dat kon hen niet deren. Ze kwamen gewoon gezellig bij ons in de tent zitten. Aanvankelijk konden we wel lachen om die schattige jochies, maar je moet beseffen dat onze tent niet bestemd is voor vijf personen en op een gegeven moment was Majd het beu. In zijn beste Spaans legde hij de kinders even uit dat het tijd werd om naar hun huis te gaan, omdat het regende. ¨Casi, casi, mucho huevo!¨ luidde zijn dappere poging. Betekenis: bijna, bijna, veel ei! Tot zover Majds kennis van het Spaans.
Ach, ik kan het niet laten. Ik wil graag nog een grappige miscommunicatie delen. Majd wilde graag een koffie met verse melk en vroeg daarom aan een marktkoopvrouwtje, dat thee en koffie verkocht, om ´Cafe con fresa leche.´ Gelukkig begreep de mevrouw dat Majd niet echt aardbeienmelk in zijn koffie wilde. Tot zover dan écht Majds kennis van het Spaans.
Na nog wat avonturen arriveerden we al vrij snel in Huaraz, een stad in de prachtige Andes, waar we een aantal weken wilden verblijven. En wow, wat is Huaraz mooi. De stad wordt omringd door natuurschoon. Prachtige groene glooiende bergen die overgaan in machtige witte ijspieken. Kraakheldere blauwe meren temidden van torenhoge rotsblokken. Ik kan niet genoeg bijvoeglijk naamwoorden bedenken om de schoonheid van dat stukkie aarde in woorden uit te drukken. De ideale omgeving om er een aantal dagen opuit te trekken dus.
Genoeg eten om ons uithongering te besparen, genoeg alpaca-kleren om de vrieskou tegen te gaan en genoeg batterij in de camera om jaloersmakende kiekjes te trekken. Zo trokken we dan tussen de 6000 meter hoge pieken door, om na 8 uur wandelen de tent op te zetten in het schemerdonker, een heerlijk gembersoepje te bereiden en de oogjes te sluiten voor wat welverdiende nachtrust. En dan de volgende ochtend na het openritsen van de tent, de volle ochtendzon zien schijnen op de prachtige ijspieken om ons heen. Als je je voor wilt stellen hoe dat eruit ziet, kijk dan een Paramount-film en zet het beeld stil op de berg aan het begin. Dat was letterlijk ons uitzicht, aangezien Paramount hun bergje hebben gebaseerd op een piek daar in de Andes, een berg die oprees naast ons kleine tentje.
Over ijspieken gesproken, Majd en ik werden overgehaald door een mannetje in een toeristenbureau om Mateo te beklimmen. Mateo is een 5200 hoge piek waar je met ijshouwelen en van die schoenen met enge, scherpe pieken op moet klimmen. Wat een beleving. Elke stap die je zet in de zo goed als verticale ijswand is op die hoogte een overwinning op jezelf. Denkend aan dat prachtige uitzicht bovenop de piek, trek je jezelf toch maar weer omhoog. Beetje jammer dat we bovenop de piek slechts wit zagen. wit ijs onder onze voeten en witte mist om ons heen. Gelukkig brak die mist open toen we naar beneden klauterden. Naja, klauteren. Majd en de twee andere mannen wandelden rustig naar beneden, terwijl ik me op mijn bips de ijswand af liet glijden. Het was een beetje eng, erg stijl en en erg glad, maar het uitzicht was formidabel!
Na al dat gewandel en geklim wilden Majd en ik eigenlijk nog aan een 9-daagse wandeltocht beginnen, maar daar staken Majds tenen een stokje voor. ¨Twee ingegroeide teennagels die verwijderd moeten worden¨, was de conclusie van de dokter, na een vluchtige bluk op Majds tenen. Gezien het belang van de situatie en Majds kennis van het Spaans verliep het gesprek tussen Majd en de dokter via de GoogleTranslate app- De dokter vroeg via zijn telefoon of Majd de afgelopen tijd nog drugs had gebruikt en Majd gaf schuldbewust toe dat hij twee weken geleden nog wel een jointje had gerookt. Waarop de dokter met een bloedserieus gezicht wat intypte en ons de volgende tekst toonde: ´Marihuana in Peru is very good. Pure, delicious and cheap. You should try.´ Een doktersadvies dat uiteraard nooit genegeerd mag worden..
De teennageluittrekking had als gevolg dat Majd 5 dagen rust moest nemen en 2 weken geen wandelingen mocht maken. Zeer treurig natuurlijk om in een prachtig natuurgebied te zitten en letterlijk alleen maar te kunnen zitten. Vandaar dat we besloten om na 3 maanden vaarwel te zeggen tegen Noord-Peru en richting het zuiden te trekken, nieuwe avonturen tegemoet. Samen met nieuwe vrienden in de auto roadtrippend naar Cusco. Majd met de voetjes omhoog, wachtend op zijn renailssance (erg goede woordgrap, al zeg ik het zelf).