De tocht over de Sierra
Door: Lieke en Majd
Blijf op de hoogte en volg Lieke en Majd
28 Februari 2017 | Peru, Iquitos
Vandaag zijn we precies 1 maand aan het reizen. Het heeft ons 1 maand gekost om van Lima naar Iquitos te trekken, van de kust naar de jungle. Alle mogelijke landschappen zijn aan ons voorbij getrokken. Alle mogelijke klimaten. Ik hoop jullie bij dezen een tweede inkijkje te kunnen geven in ons avontuur.
Het vorige verhaal sloot ik af met de wens om ons te begeven in wat groen, wat regen, wat anders dan de eeuwige woestijn langs de kust. Nog geen drie uur liften vanaf Trujillo werd onze wens ingewilligd. Na 2500m te stijgen, kwamen we aan in een klein bergdorpje, gelegen aan een prachtige rivier, omgeven door groene bergtoppen. Precies wat we wilden. We besloten dan ook meteen er de volgende dag te voet op uit te trekken. Wandelend langs de rivier, backpack op de rug en genoeg eten voor 2 dagen, genoten we van de meest idyllische uitzichten. De bergen om ons heen werden steeds stijler en heftiger en dat maakte de mogelijkheid tot kamperen steeds kleiner. De stap om naar een bergmeertje wat verderop door te liften, leek dan ook heel logisch. Een klein detail: we hadden op GoogleMaps niet de hoogte van gebied rondom het meer gezien.
Direct bij het uitstappen uit onze liftauto voelden we hoe we moesten happen naar adem. Een korte wandeling naar het meer maakte ons uitgeput en terwijl we de tent opzetten en begonnen met koken, daalde de temperatuur merkbaar. Onze slaapzakken zijn warm genoeg voor temperaturen vanaf 10 graden en we beseften maar al te goed dat al onze hoop gevestigd was op onze thermokleding en elkaars lichaamswarmte. Als je het aan Majd vraagt, zal hij je vertellen dat hij bijna doodgevroren is en de hele nacht geen oog heeft kunnen sluiten. Dat terwijl ik de hele nacht door lag te snurken. Wel zal hij je ook vertellen dat het de mooiste avond en ochtend waren van onze reis tot dan toe. Nadat we ´s ochtends de tent openritsten om de benen te strekken en koffie te zetten, zagen we hetzelfde meer, dezelfe bergen, dezelfde tent, maar alles in een witte versie. Het had gesneeuwd! Wow. Toen we nog geen uur later met de politie meeliften naar een volgende dorp, vertelde ze ons dat we maar liefst op 3800m hoogte hadden geslapen.
De dagen die volgden, vulden zich met meer liftavonturen, mooie wandelingen, lieve couchsurfhosts en nachten in de tent. Ik zou boeken vol kunnen schrijven over de pracht van de Noordelijke Andes, maar zal de foto´s die we gaan uploaden het werk laten doen.
Even een aardrijkskundelesje: Vraag het aan elke willekeurige Peruaan en hij zal je vertellen dat Peru is opgedeeld in 3 gebieden: Costa (kust), Sierra (bergen) en Selva (jungle). Deze gebieden gaan natuurlijk geleidelijk in elkaar over en zo heeft de kustkant van de Andes dus meer weg van de droge woestijn en de junglekant is daarentegen intens groen en vochtig. Terwijl we na de hoogste pieken aan de afdaling begonnen, kwamen we dus langzamerhand in een soort jungle-berglandschap terecht. We kwamen aan in Chachapoyas.
Chachapoyas is een klein stadje, wat in Quechua de bewoners van de wolken betekent. Een perfecte uitvalsbasis om de tientallen archeologische plekken, waaronder een ´tweede Machupichu´ (WOW) en de op 4 na hoogste waterval van de wereld te bezoeken. Daarbij moet vermeld worden dat dat volgens de Peruanen de 4e hoogste is, maar dat andere bronnen daar nogal eens twijfels over hebben. Ach, de wandeling ernaartoe was er niet minder mooi om en het water in het bassin beneden was er niet minder koud om. Ik kan je met trots vertellen dat ik de dappere dodo was die het water insprong, terwijl Majd aan de kant in zijn warme kleren toekeek. Je zou hem ook verstandig kunnen noemen overigens, het is maar net hoe je het bekijkt.
En vanaf Chachapoyas begon het bij ons te kriebelen, het werd tijd om verder af te dalen en de echte jungle in te gaan. Leven tussen de anacondas, vogelspinnen en duizenden muggen, yaay! Het allerleukste van de jungle ingaan, is dat je dat niet met de auto kan doen hier. Je kan een hangmatplek op een boot huren om 3 dagen lang de rivier over te staren, wat heen en weer te wiegen, niets te doen. Een en al ontspanning, dachten we.
Dat bleek ook grotendeels waar te zijn. We raakten zo zen dat de smerige wc´s en het eten (dat na het weghalen van het vlees, bestond uit puur en alleen rijst,) allemaal geen probleem voor ons vormde. Het leven was mooi, de rivier was kalm, de jungle was een streepje groen aan de horizon. Voor even dan. Het leek maar 5 minuten te duren. De tijd dat dit idyllische plaatje omsloeg in een gigantische storm. Regen viel met bakken uit de hemel zoals dat alleen in een tropisch regenwoud kan. Het zicht werd ons ontnomen door de stortregen, het leek plots midden in de nacht. Terwijl iedereen probeerde zijn spullen, zijn hangmat en zichzelf naar een veilige droge plek te brengen, werd het uit zeilen bestaande dak van de boot afgewaaid. In mijn ooghoeken zag ik een kind naar een reddingsvest grijpen en een kort moment dacht ik dat ik op een Peruaanse Titanic was beland. Zoals een tropische regenbui betaamt, was hij krachtig, maar kort. Een kwartiertje later lag de boot veilig in een haven en was de stortbui teruggedraaid tot miezerregen. We kregen van het personeel een cabine aangeboden om onze spullen in te drogen en de volgende nacht in te slapen en namen dat maar al te graag aan. Een gebeurtenis die onze relaxte bootreis opschudde, maar de opvarenden dichter bij elkaar bracht. Een beetje spanning en sensatie op zijn tijd kan geen kwaad. Daarbij kan ik jullie nu met een gerust hart vertellen dat we weer met beide voeten op wal staan. Op naar het volgende avontuur.
Het vorige verhaal sloot ik af met de wens om ons te begeven in wat groen, wat regen, wat anders dan de eeuwige woestijn langs de kust. Nog geen drie uur liften vanaf Trujillo werd onze wens ingewilligd. Na 2500m te stijgen, kwamen we aan in een klein bergdorpje, gelegen aan een prachtige rivier, omgeven door groene bergtoppen. Precies wat we wilden. We besloten dan ook meteen er de volgende dag te voet op uit te trekken. Wandelend langs de rivier, backpack op de rug en genoeg eten voor 2 dagen, genoten we van de meest idyllische uitzichten. De bergen om ons heen werden steeds stijler en heftiger en dat maakte de mogelijkheid tot kamperen steeds kleiner. De stap om naar een bergmeertje wat verderop door te liften, leek dan ook heel logisch. Een klein detail: we hadden op GoogleMaps niet de hoogte van gebied rondom het meer gezien.
Direct bij het uitstappen uit onze liftauto voelden we hoe we moesten happen naar adem. Een korte wandeling naar het meer maakte ons uitgeput en terwijl we de tent opzetten en begonnen met koken, daalde de temperatuur merkbaar. Onze slaapzakken zijn warm genoeg voor temperaturen vanaf 10 graden en we beseften maar al te goed dat al onze hoop gevestigd was op onze thermokleding en elkaars lichaamswarmte. Als je het aan Majd vraagt, zal hij je vertellen dat hij bijna doodgevroren is en de hele nacht geen oog heeft kunnen sluiten. Dat terwijl ik de hele nacht door lag te snurken. Wel zal hij je ook vertellen dat het de mooiste avond en ochtend waren van onze reis tot dan toe. Nadat we ´s ochtends de tent openritsten om de benen te strekken en koffie te zetten, zagen we hetzelfde meer, dezelfe bergen, dezelfde tent, maar alles in een witte versie. Het had gesneeuwd! Wow. Toen we nog geen uur later met de politie meeliften naar een volgende dorp, vertelde ze ons dat we maar liefst op 3800m hoogte hadden geslapen.
De dagen die volgden, vulden zich met meer liftavonturen, mooie wandelingen, lieve couchsurfhosts en nachten in de tent. Ik zou boeken vol kunnen schrijven over de pracht van de Noordelijke Andes, maar zal de foto´s die we gaan uploaden het werk laten doen.
Even een aardrijkskundelesje: Vraag het aan elke willekeurige Peruaan en hij zal je vertellen dat Peru is opgedeeld in 3 gebieden: Costa (kust), Sierra (bergen) en Selva (jungle). Deze gebieden gaan natuurlijk geleidelijk in elkaar over en zo heeft de kustkant van de Andes dus meer weg van de droge woestijn en de junglekant is daarentegen intens groen en vochtig. Terwijl we na de hoogste pieken aan de afdaling begonnen, kwamen we dus langzamerhand in een soort jungle-berglandschap terecht. We kwamen aan in Chachapoyas.
Chachapoyas is een klein stadje, wat in Quechua de bewoners van de wolken betekent. Een perfecte uitvalsbasis om de tientallen archeologische plekken, waaronder een ´tweede Machupichu´ (WOW) en de op 4 na hoogste waterval van de wereld te bezoeken. Daarbij moet vermeld worden dat dat volgens de Peruanen de 4e hoogste is, maar dat andere bronnen daar nogal eens twijfels over hebben. Ach, de wandeling ernaartoe was er niet minder mooi om en het water in het bassin beneden was er niet minder koud om. Ik kan je met trots vertellen dat ik de dappere dodo was die het water insprong, terwijl Majd aan de kant in zijn warme kleren toekeek. Je zou hem ook verstandig kunnen noemen overigens, het is maar net hoe je het bekijkt.
En vanaf Chachapoyas begon het bij ons te kriebelen, het werd tijd om verder af te dalen en de echte jungle in te gaan. Leven tussen de anacondas, vogelspinnen en duizenden muggen, yaay! Het allerleukste van de jungle ingaan, is dat je dat niet met de auto kan doen hier. Je kan een hangmatplek op een boot huren om 3 dagen lang de rivier over te staren, wat heen en weer te wiegen, niets te doen. Een en al ontspanning, dachten we.
Dat bleek ook grotendeels waar te zijn. We raakten zo zen dat de smerige wc´s en het eten (dat na het weghalen van het vlees, bestond uit puur en alleen rijst,) allemaal geen probleem voor ons vormde. Het leven was mooi, de rivier was kalm, de jungle was een streepje groen aan de horizon. Voor even dan. Het leek maar 5 minuten te duren. De tijd dat dit idyllische plaatje omsloeg in een gigantische storm. Regen viel met bakken uit de hemel zoals dat alleen in een tropisch regenwoud kan. Het zicht werd ons ontnomen door de stortregen, het leek plots midden in de nacht. Terwijl iedereen probeerde zijn spullen, zijn hangmat en zichzelf naar een veilige droge plek te brengen, werd het uit zeilen bestaande dak van de boot afgewaaid. In mijn ooghoeken zag ik een kind naar een reddingsvest grijpen en een kort moment dacht ik dat ik op een Peruaanse Titanic was beland. Zoals een tropische regenbui betaamt, was hij krachtig, maar kort. Een kwartiertje later lag de boot veilig in een haven en was de stortbui teruggedraaid tot miezerregen. We kregen van het personeel een cabine aangeboden om onze spullen in te drogen en de volgende nacht in te slapen en namen dat maar al te graag aan. Een gebeurtenis die onze relaxte bootreis opschudde, maar de opvarenden dichter bij elkaar bracht. Een beetje spanning en sensatie op zijn tijd kan geen kwaad. Daarbij kan ik jullie nu met een gerust hart vertellen dat we weer met beide voeten op wal staan. Op naar het volgende avontuur.
-
28 Februari 2017 - 19:16
Esther:
Lieverds, wat een plezier om dit verslag te lezen en zo een beetje met jullie mee te kunnen reizen!! Love mom -
28 Februari 2017 - 19:43
Frank:
Leuk om te lezen Lieke!
Erg verstandige jongen trouwens die Majd.
je hebt geen idee wat dat bij mannen aanricht... zooooo koud!
veel liefs en groeten uit Baarle nassau
(ook leuk, maar dan zonder bekpek) -
28 Februari 2017 - 19:55
Renée:
Wat heerlijk geschreven en om te lezen, haha ik heb een aantal keertjes hardop moeten lachen (en nee papa niet om jou)! Geniet ervan!!!
-
28 Februari 2017 - 20:13
Roëlla:
Wow, klinkt weer fantastisch joh! Je schrijfstijl zal er vast ook mee te maken hebben ;-)
Blijven genieten en blijven dele met ons hoor!
Groetjes uit het koude en natte Baol! -
28 Februari 2017 - 21:44
Opa En Oma:
Wat is dat weer genieten, we zien het allemaal zo voor ons.
We kijken al uit naar jullie volgende belevenissen.
Liefs opa en oma -
28 Februari 2017 - 22:18
Eric Zigenhorn:
Lieve Lieke en Majd. Wat een genot om te lezen en op afstand mee te genieten. Geniet en vul elkaar maar aan......mooi......... liefs........ -
01 Maart 2017 - 10:32
Angele En Harry.:
Dag genieters.
Wij zijn ECHT HEEL ERG JALOERS.
Na jou verhalen zijn wij weer precies terug in Ecuador al wel 22 jaar geleden.
Het slapen op een matje, wassen in de rivier, en vol beten van de zandvlooien staan enz.enz
Harry met touristica op een prauw op de amazonerivier. Ook op + 3.500 m hoogte en duizelig.
Ik Angele ga stoppen want anders komen wij jullie nog achterna..
Groetjes van Harry en Angele. -
02 Maart 2017 - 08:00
Anita:
Heerlijk....om te lezen en zo wat mee te krijgen van jullie ervaringen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
