De gortdroge Noordkust

Lang getwijfeld heb ik, over het schrijven van een een mail dan wel een blog. Om mezelf de moeite van het verzamelen van e-mailadressen te besparen en er daarnaast voor te zorgen dat jullie geen ongevraagde spam ontvangen, is de keuze toch op een blog gevallen. Dan kunnen jullie lekker zelf beslissen of jullie mee willen genieten van onze reis of misschien wel gewoon niet.

Vandaag sluiten Majd en ik de eerste etappe van onze reis af: van Lima naar de Noordkust. Na het schrijven vertrekken we met de duimen omhoog richting de Andes. Dat liften gaat hier overigens verbazingwekkend goed. Schattige gezinnetjes, brave ambtenaren en eenzame vrachtwagenchauffeurs. Ze draaien hun hand niet om voor het meenemen van die twee lachende gringo's. Pas in de auto komen ze er vaak achter dat wij nauwelijks Spaans spreken, maar dat maakt de gesprekken niet minder vermakelijk. Vooral het diepgaande gesprek tussen de vrachtwagenchauffeur en Majd (of meer van de vrachtwagenchauffeur tegen Majd) was erg leuk om te aanschouwen.
Bijna 2 weken geleden zijn we na een lange (maar directe) vlucht aangekomen in Lima. Miguel, een van onze couchsurfhosts stond ons op te wachten en nam ons via de achteruitgang van het vliegveld meteen mee naar een weg vol chaos. Schreeuwende mensen, claxonerende auto's en geuren van gegrilde kip. Eerste indruk van Lima: fantastisch. Nu bleek later dat Lima een beetje schizofreen is. Enerzijds het chaotische Lima van Juan met de pet en anderzijds een goed geregelde, luxe stad van Juan met veel geld (en de toeristen). Wij hadden het geluk dat onze hosts met zijn familie in het eerstgenoemde gedeelte woonde. En Miguel (a.k.a. Michael) draaide zijn hand niet om voor een fikse wandeltocht door de stad, een duik in de nabijgelegen zee en een bezoekje aan een lokaal Ceviche restaurant (de Peruaanse variant van sushi: rauwe vis met limoen en spices, erg lekker).
Na een dag of 4 in de hoofdstad konden we geen getoeter meer horen en vertrokken we vol verlangen naar rust naar een vrij onbekend nationaal park: Lomos de Lachay.
We werden door onze liftauto afgezet bij een ellelange zandweg die ons door de woestijn naar het einde van de wereld leek te brengen. Op zich klinkt dat leuk, maar onze watervoorraad was beperkt en we hadden twijfels of er wel echt een camping (en dus watervoorraad) zou zijn. Twee auto's passeerden ons op de afgelegen zandweg en we kregen hoop. We waren immers niet de enigen die richting het park gingen. Niet veel later reden diezelfde auto's weer terug en de moed zakte ons in de schoenen. Nergens voor nodig, bleek uiteindelijk. Na 4 km in de brandende zon kwamen we aan bij een kantoortje. De vrijwilliger die hier aan het werk was, kon ons gerust stellen dat er daadwerkelijk een einde zou komen aan deze weg en dat we daar een camping zouden vinden.
Aangekomen bij de camping (0 gasten) vonden we Matias. Een schat van een Peruaan die ons met liefde van alles over het uitgedroogde park vertelde. Het park schijnt in de winter (juli en augustus) een groene oase te zijn. Nu rook het er naar sauna door het uitgedroogde hout. Het maakte de plek niet minder bijzonder. Lieve peruanen met wie we ons gebrekkige Spaans konden oefenen, de rest van de dag stille rust en de mogelijkheid tot wat rondwandelen. Na zo een heerlijk rustige dag dan je tentje inkruipen om te slapen met het geluid van vogeltjes op de achtergrond en verder: helemaal niets.
Het enige probleem in het park was dat er waterschaarste was. De vrijwilligers mochten er douchen, eens in de week waarschijnlijk, maar wij moesten het doen met een klein beetje bevochtigde handdoek. Geloof me, na twee dagen was het hoogste tijd om een douche op te zoeken en vertrokken we richting het stadje Barranca.
Het idee was om daar 1 nacht te zijn, te douchen en een 5000 jaar oude stad in de buurt te bezoeken. Plannen zijn er echter om te veranderen. Dit schreef ik de laatste avond in Barranca (4 dagen later) in ons boekje:

"Majd en ik zitten op Plaza des Armas onze (hopelijk) laatste avond in Barranca te vieren. Het is een fijn kustplaatsje, daar niet van. We zijn er nu alleen al 4 dagen en dat is meer dan zat om de weg van het hostel naar het strand en de markt met de ogen dicht te kunnen wandelen. Idee om hier een korte stop te maken om Caral, een oude stad, te bezoeken is niet geslaagd. Nu bleek die oude stad overigens niet zo interessant als we gehoopt hadden. Dat kunnen we voornamelijk wijten aan het feit dat onze (verplichte) gids geen woord Engels sprak. De vast heel boeiende uitleg was voor ons slechts een brei Spaanse woorden, waar ik er af en toe een aantal van kon ontcijferen. Daarbij was het gloeiendheet in die woestijn en leken de oude piramides zonder verhaal meer op grote hopen stenen. Wel indrukwekkend als je bedenkt dat die stenen er dus wel al 5000 jaar liggen.
Enfin, nog steeds in Barranca dus. Om de simpele reden dat zowel Majds als mijn maag nog even moet wennen aan het eten hier. Toen ik net was bekomen van mijn voedselvergiftiging, werd ik midden in de nacht wakker om Majd boven de wc te vinden. Nu zijn er vervelendere plekker om ziek te zijn dan in dit kleine rustige kustplaatsje, met de fantastische, woeste, Pacifische Oceaan op loopafstand. Als God aan onze kant staat, vertrekken we morgen dan toch echt naar Trujillo, إن شاء الله."

En ik kan jullie met blijdschap vertellen dat we inderdaad een dag later in Trujillo aankwamen. Na onze horrorervaring met de spaanstalige gids, hebben we besloten een hele dag op stap te gaan met een engelstalige gids om van alles over de oude beschavingen in de omgeving te weten te komen. Erg bevredigend en leerzaam.
Na dit schrijven is het dan zometeen tijd om de droogte van de Noordkust achter ons te laten en de bergen in te gaan. Vandaag een uurtje of twee liften richting een klein dorpje om daar, aan de voet van de Andes, te kamperen. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe ik uitkijk naar een verkoelende wind, een andere kleur grond dan het geel van de woestijn, bomen! Oh bomen! Geef me zelfs een paar druppels regen, als het even kan.